sonce

obecnie trochę brak mi tego słońca.  na codzień w pogodzie i w sercu też.

to co w życiu przeżywamy, to kompletny paradoks i chyba jeszcze długo nie będę mogła pojąć dlaczego tak jest. doświadczenie? wspomnienia? nauczka na przyszłość? pewnie. bo ponoć bez tego dalsze życiowe tory nie toczą sie należycie. ha, ponoć.

a gdyby się tak zatrzymac? aaa... taka tam mała hibernacja. żyć a nie żyć. oddychac, ale bez konkretnego celu. spać, ale bez celu. patrzeć na świat, ale bez celu.. nawet mimo to, ze bez celu, to chyba to patrzenie jest najcięższym darem, bo widzimy wiele więcej i jest cięzko, ale nie patrzeć na świat też nie jest miłą perspektywą. paradoks. a może jest na to jakiś złoty środek, może ktoś mi powie, może ktoś wie?
wątpię.

albo najlepiej zamknąć się na świat. zamknąć drzwi, okno, nakryć sie kocem, zamknąć oczy. czekać. tylko najgorsze jest to, że tak naprawdę nie wiesz na co masz czekać
ta wizja coraz bardziej mnie nawiedza, bo gdy pomyslę o tym, ze po którkim odpoczynku muszę wrócić do tego pierdolonego świata podłych ludzi, błaznów, którzy boją się żyć po swojemu, dwulicowych człowieczków, ludzi bez ambicji, ludzi, którzy nie wykazują nawet odrobiny zainteresowania względem tych, którzy tego bardzo potrzebują. dlaczego mamy żyć w tym świństwie?

świat wariuje, ludzie głupieją, i my wkrótce skończymy jak wegetujące zyjątka ze skałą w środku zamiast serca.