hi, I exist

chyba nic nie wyjdzie z tego wpisu. jakbym miała napisac tu to, co czuję, to chyba byłby to splot jakichś bezsensownych myśli,  połączeń słów i różnojakich porównań. po co tez sobie psuć nerwy, po co zaczynać się wkurwiać, po co zaczynać wycierać łzy?

chce mi sie już tylko rzygać. nie chce na nic patrzeć. nie chce z nikim rozmawiać, mam dość bycia skazaną na przebywanie z tymi, z którymi muszę.
czuje potrzebę niekończącej się nocy i spania. śnienia o tym, czego nie ma, o tym czego potrzebuję, a czego już nie mam, a może i już od dłuższego czasu nie miałam..

ciężko żyć z tą dziurą w sercu. cięzko zmuszać sie do wstawania rano, do umycia zębów, rozmowy z bliskimi, do jedzenia, do słuchania bzdur, ktore kompletnie mnie nie interesują a tak pelno ich wszędzie. do robienia podstawowych rzeczy, spełniania czysto fizjologicznych potrzeb dzięki którym przedłużę moją nieludzką egzystencję. potrzeb dzięki którym niestety przeżyję.

ludzka egzystencja. popierdolona równie mocno co lato z radiem.

potrzebuję odciać się od wszystkiego. potrzebuję zamknąć się w ciemnej nocy, pełnej ciszy i spokoju. z daleka od codziennosci, tych ludzi. ciągle to samo. to wszystko jest jak pętla na szyję, ktora z czasem tylko się bardziej zacieśnia. to dusi, i dusi. wciaż dusi. i kto wie czy w końcu nie zrobi tego dostatecznie mocno, zeby zakończyć ten byt