Ślubu jednak na razie nie będzie.
Arte poética
[José Luis Peixoto, A criança em Ruínas]
Tłumaczenie: Wojciech Churchulis z elementami mojej własnej twórczości
TŁUMACZENIE:
wiersz posiada tylko dźwięk swojego sensu
litera w nie jest pierwszą literą słowa wiersz
wiersz jest wyrzeźbiony ze swoich znaczeń i taka jest jego forma
wiersz nie czyta się wiersz, czyta się chleb lub kwiat, czyta się trawa
świeża i twoje usta, czyta się uśmiech rozciągnięty w tysiącu
drzew lub niebo sztyletów, groźba, czyta się strach i poszukiwanie
ślepców, czyta się dłonie dziecka lub ty, matko, która śpisz
i mnie urodziłaś z siebie bym był słowami których nie
pisze się, czyta się kraj i morze i niebo zapomniane i
pamięć, czyta się cisza, tak, tak wiele razy, wiersz czyta się cisza,
miejsce którego się nie mówi i które znaczy, cisza twojego
spojrzenia słodkiej dziewczyny, cisza w niedzielę między rozmowami,
cisza po pocałunku lub po kwiecie ogromnym, cisza
twoja, ojcze, który umarłeś we wszystkim by istnieć tylkow tym wierszu
milczący, kto może to zanegować? który piszesz zawsze i zawsze, w
tajemnicy, we mnie i we wszystkich, którzy cierpią
(...)
wiersz jest tu, kiedy unoszę wzrok znad kartki
i pozwalam moim dłoniom dotykać ciebie, kiery wiem, bez rymów
i bez metafor, że cię kocham, wiersz
(...)
jest twoim spojrzeniem i tym, co sobie wyobrażam z niego, jest samotnością i żalem,
(...)
wiersz nie ma strof, ma ciało, wiersz nie ma wersów,
ma krew, wiersza nie pisze się literami, pisze się
ziarnami piasku i pocałunkami, płatkami i momentami, krzykiem i
niepewnością, litera w nie jest pierwszą literą słowa wiersz,
słowo wiersz istnieje by nie być pisanym tak, jak ja istnieję,
by nie być pisanym, by nie być zrozumiałym, nawet dla
mnie samego, nawet jeśli mój sens jest we wszystkich miejscach,
w których jestem, wierszem jestem ja, moje ręce na twoich włosach,
wiersz jest moją twarzą, której nie widzę, i która istnieje bo
mnie widzisz, wiersz jest twoją twarzą, ja, ja nie umiem pisać
słowa wiersz, ja, ja tylko umiem pisać swój sens.