Albufeira (Portugalia)

Ci, którzy chcą się do ciebie zbliżyć, zostają odrzuceni.

Ci, na których zależy ci najbardziej, mają cię w dupie.

21 lat życia nauczyło mnie, że życie jest cholernie pogmatwane, a ja tylko przyczyniam się do tego chaosu.
Sporo ludzi życzyło mi drugiej połówki. Bycie singlem, muszę Wam powiedzieć, ma jednak swoje duże plusy. Ja bardzo cenię sobie wolność. Trudno jest mi sobie wyobrazić, że nagle z kimś jestem. Moje życie zmieniłoby się diametralnie. Jak wiadomo, boję się zmian. Boję się też znów zakochiwać, angażować, walczyć o kogoś i zostać potraktowanym nieszczerze. Natomiast w moim życiu nie czuję się jakoś bardzo samotny. Mam rodzinę i ona otacza mnie dużą miłością, jakoś teraz mi to wystarcza. Spędziłem właśnie z rodziną swoje 21. urodziny.

Oczywiście fajnie byłoby mieć kogoś u boku i do tego dążę, ale nie za wszelką cenę. Niestety obserwując ludzi często cieszę się, że jestem singlem, ponieważ 90% związków to więcej problemów niż przyjemności. Jasne, że z wiekiem przychodzi moment, w którym stwierdzamy, że lepiej się męczyć niż być samemu. Życie to nauka kompromisu, ale ja i ludzie mnie otaczający to stworzenia jeszcze bardzo niestabilne emocjonalnie. Myślę, że jestem dość ostrożny wobec ludzi.

Niedawno umówiłem się z przypadkową  osobą i zastanawiałem się sam, czemu nie umówiłem się z nią na kolejne spotkanie. Dzisiaj chyba już wiem. Po prostu nie umiałem sobie odpowiedzieć na pytanie, co będę z nią robił? Przecież jej nie znam, nie znam jej potrzeb. Chciałbym jednak poznać kogoś w normalnych warunkach. Warunkach, w których i ja mogę się popisać przed nią, i ona przede mną. Chciałbym, żeby ktoś zobaczył we mnie kogoś normalnego i wyjątkowego. Tak samo chcę dostrzec w kimś tę codzienną wyjątkowość.

Niektórzy mówią, że szukam ideału. Śmiem twierdzić, że ludzie ci chyba słabo mnie znają. Poczytajcie sobie dwa pierwsze zdania, a poznacie historię mojego życia uczuciowego ;)

https://www.youtube.com/watch?v=ytvuBb65tHY