Niech ta historia odbije się szerokim echem, ta opowieść o gościu który miał jedną szczególną cechę.
Mówiąc ściśle, przeraźliwie bał się myśleć, Tak przynajmniej napisał w pożegnalnym liście.
Miał na imię Zbigniew, wiedział, że życie płata figle, Wiedział, że to ciężar którego on nie udźwignie.
Więc wpisywał nudne treści do życia kartoteki, Nie lubił płynąć pod prąd, wolał z biegiem rzeki.
Miał matkę, która sterowała jego życiem, Pieczołowicie dbała by synek nie zrobił sobie...krzywdy,
By grzywny nie zapłacił, by był bezpieczny, To niestety miało przynieść efekt odwrotny.
Złowieszczy w skutkach, okropny dla Zbycha, Wychowanego w przeświadczeniu, że wciąż coś na niego czyha.
Nie dotykaj ryzyka brzmiało jego motto, Nie narażaj się, uważaj byś się nie potknął.
Tak dorastał stając się niemal zupełnie niemy, Ale przecież... siedź cicho, za dużo nie myśl.

---