Już od 2 dni nie odżywał się do niej. Zaczęła się poważnie o niego martwił przecież nigdy mu się to nie zdarzało. Dzwoniła, pisała, ale to nic nie dawało.  Mimo ze mieszkał kilka pięter niżej widywała go rzadko, bo ona była zajęta praca on nauka.  Ale to jego milczenie nie dawało jej spokoju wiec ubrała bluzę i zbiegła na dol. Nacisnęła dzwonek, drzwi się otworzyły a w nich stanęła jego mama.
- Dzień dobry, a w zasadzie dobry wieczór już. Jest Dawid? -  zapytała z wielkim bananem na ustach. Już zanim dzwoniła wiedziała ze cos jest tak, bo słyszała głośna muzykę za drzwiami a znała Dawida trochę i wiedziała ze tak właśnie zagłuszał swoje myśli.
- Tak jest, ale jak słyszysz jego stan nie jest najlepszy i tak już od kilku dni - odpowiedziała matka niezbyt szczęśliwa.
Wpuściła ja i zapytała czy chce cos do picia odpowiedziała ze tak to co zawsze. Podeszła do drzwi jego pokoju zapukała, chociaż i tak nie wiedziała, po co bo i tak muzyka to zagłuszyła. Uchyliła drzwi wcisnęła głowę i zapytała:
-Mogę wejść?
Nic nie odpowiedział przytaknął tylko. Weszła zamknęła drzwi.  Podeszła do niego i zapytała:
-Co się dzieje? Nie odzywasz się do mnie martwię się o ciebie.
Czekała cierpliwie na odpowiedz milczał przez chwile.
-Majka mnie zdradziła. - odpowiedział, ale słyszała ze płacze.  Podeszła bliżej położyła rękę na jego ramieniu a on odwrócił się i wpadł w jej ramiona plącząc jak dziecko, któremu zabrano zabawkę.
- Będzie dobrze, nie płacz -odpowiedziała i bardzo mu współczuła, bo wiedziała jak ja kochał i jak wiele był w stanie dla niej zrobić.
- Ale jak to się stało? - zapytała
- Wystarczyła jedna impreza, aby wszystko się zawaliło& - mówił przez łzy
- Dawid ja wiem ze dasz rade musisz tylko podjąć dobra decyzje zastanowić się czy kochasz ja wystarczająco na tyle by jej to wybaczyć i znowu z nią być.
-& Dziękuje- odpowiedział tylko
- Ale za co - zapytała zdziwiona
- Ze jesteś tak po prostu opowiedział i próbował się uśmiechnąć najbardziej jak tylko w tej chwili potrafił