19,10,2009

Pamiętam jak dziś tamten wieczór.

Ten dzwonek telefonu , muzyka , która w tamtym momencie grała , z czego lekcje odrabiałam .

Wszytsko pamiętam tak jak gdyby to było wczoraj.

To już 6 lat a ja ciąle czuję , że Ciebie nie ma.

Nagle wszytsko się zmieniło . Nasz mały świat się zawalił.

Nigdy nie czułam takiego bólu takiej pustki .

Byłeś moim najukochańszym dziadkiem .

Z Tobą było cudnie , Twoje opowieści nigdy ich nie zapomne.

Jeszcze tyle mogłeś mi powiedzieć a jednak nie zdązyłeś .

Choroba wygrała. Bóg Cię zabrał. Wszytsko nagle staciło barwy.

Nawet nie wiesz ile mam Ci do powiedzenia.

Tyle się zmieniło.

Tak bym chciała wrócić to tamtych beztroskich chwil .

To tamtych pięknych miejsc gdzie Ty byłeś , gdzie my wszyscy byliśmy.

Za szybko odchodzą Ci , których kochamy, pozostaje tylko wspomnienie i pustka , której niczym nie potrafimy zapełnić. Czas leczy rany , wcale nie on tylko przyzyczaja nas do tego bólu . Trzeba nauczyć się z tym żyć . Trzeba żyć dalej i mieć nadzieję , że kiedyś się wszytscy spotakmy razem , że już niegdy nic i niekt nas nie rozdzieli.  Jak ten czas szybko mija , za szybko gdyby tak zwolnić , zatrzymać go , cofnąć . Naprawić błędy , przeżyć jeszcze raz te piękne chwile. Niesty to nie możliwe .

[*] pamiętam i nadal kocham