box.

WSZYSTKO.

Wszystko co nosiło Twoje DNA schowałam do pudełka, do tego pudełka, które mi dałeś. Za dużo TWOICH rzeczy mnie otacza. Nie umiem sobie z tym poradzić, chciałabym Ci je wszystkie oddać, ale wtedy już NIC mi nie zostanie, nic a nic. Często biorę TWÓJ aparat i oglądam zdjęcia, te z głupią miną, te na których miałeś udawać zaskoczonego i podniosłeś obie ręce w górę, te z TWOIMI przyjaciółmi, i te z moją siostrą. Nie umiem sobie wybaczyć, że to się tak potoczyło. Nie umiem. To ja to zepsułam. To wszystko moja wina. A chciałam grać z Tobą w Bingo mając 60 lat. 

Wiesz, ból po Twojej stracie jest inny od tych, które towarzyszyły mi gdy kolejny chłopak okazał się idiotą i znowu zmarnowałam czas albo gdy z powodu braku czasu, odległości bądź innych powodów przestałam z kimś rozmawiać. To kompletnie inny rodzaj bólu. To boli tak jakby ktoś kto był częścią Twojego świata... umarł.  I już nic nie możesz zrobić. Tak właśnie się czuję. Tylko nie mogę odwiedzić Cię na cmentarzu, bo Ty umarłeś tylko dla mnie. Myślę o Tobie, codziennie, za każdym razem gdy widzę czerwony samochód dostarczający przesyłki, za każdym razem gdy słyszę to imię na S, za każdym razem gdy z radia popłynie Ellie Goulding. 

Uczę się żyć bez Ciebie, jest mi tak cholernie ciężko. Czasami biorę z pudełka muszelki i układam je na dywanie, zamykam oczy i chodzę po nich nagimi stopami starając się wyobrazić sobie plażę. Razem zbieraliśmy te muszelki, pamiętasz?

Czasami myślę żeby zrobić sobie krzywdę, cokolwiek, złamać nogę, wpaść pod auto, nałykać się jakiegoś świństwa.. Może wtedy odwiedziłbyś mnie w szpitalu? Wiem, że nie. Wiem, że dla Ciebie też umarłam tego dnia kiedy napisałeś do mnie po raz ostatni. Gdybym leżała w białej sali, w białym prześcieradle a Ty byś nie przyszedł nie wiem jakbym się pozbierała, po prostu nie wiem.

Nie umiem zapomnieć, po prostu nie umiem.

Tak bardzo mi Ciebie brakuje. Bez Ciebie nic już nie jest takie same.