Jesienna depresja.

Piszę słowa, których nigdy nie wypowiem...

Wlewam myśli, które lżejsze są od rosy.

Tak naprawdę, nigdy sie nie dowiesz...

Jak smakują moje usta i jak pachną moje włosy.

Wiesz, w tych zdaniach zaklęte jest wszystko...

Moja twarz, ręce i oczy.

I ten, co codzień jest blisko...

Całą prawde jak ślepiec przeoczy.

Moja sukienka utkana jest z milczenia,

Nigdy nie umiałam krzyczeć ...

Tylko patrząc w me oczy, bez wątpienia...

Moje wolanie można usłyszeć.

Tak, słyszałam Twój płacz każdej nocy,

Wiatr wpuszczał przez okno Twój strach...

A przeraźliwe wołanie pomocy...

Długo nie dawało mi spać.

Tak, widziałam Twe skrzydła połamane,

Krew spływała po mej bladej skórze...

Uklekałam...błagając o zmianę,

Bym umierać nie musiała dłużej...

Tak, to wszystko kiedyś się skończy...

Czasem modlę się , by zabrał mnie ze sobą.

Nienawidzę słów, że nic nas nie rozłączy !!

Ludzie choć nie mają prawa,

nawet słowem zabić mogą...