Gitarzysta

Starówka, na starówce Ten pan. Miły, "uroczy", zaczepny "Pan Gitarzysta". Ów człowiek zaczepił mnie idącą (z irokezem na głowie i dobrą kobietą u boku, która zwracając się do mnie zdanie zaczyna od "Kobieto - puchu marny...") starówką Torunia.Zwiedzałyśmy okolicę w przerwie niecierpliwej, teatralnej.  P. M. "robiła" za przewodnika a ja za turystkę. (...) Powracając równoległymi ulicami Starego Rynku, zwiedzając przy tym kościoły (kościoły pisane przez małe "K" - budynki) stwierdziłam śmiało: "Wracajmy obok Tamtego pana - chcę z Nim zdjęcie".Tak też wracałyśmy. Dwie turystki-artystki (w każdym bądź razie Ona artystka). Kierując się ku Teatrowi zagadnęłam ów Pana. Potoczyła się krótka rozmowa na temat gry na gitarze i mojej fryzury. Później: pstryk, pstry - kilka zdjęć, jedno ulubione - właśnie to. Teraz, kiedy na nie patrzę maluje się uśmiech na mojej twarzy, a w głowie ukazuje się twarz Gitarzysty - poczciwa twarz.

PS

1) Mateusz jesteś niesamowity. Dziękuję.

2) Nie wygrałam (ale to dobrze, bo czułabym się zbyt pewna siebie)

3) Wiem, żę nadużywam przecinków i myślników

4) Pozostaje mi dziś dziękować Bogu, że mam Was, moi drodzy przyjaciele. A dziś znalazłam taką małą radę "na życie" dla nas    

Przyjaciele moi

i moje przyjaciółki!

Nie odkładajcie na później

ani piosenek, ani egzaminów,

ani dentysty,

a przede wszystkim nie odkładajcie na później miłości.

Nie mówcie jej

"przyjdź jutro, przyjdź pojutrze, nie mam dziś dla ciebie czasu".

Bo może się zdarzyć, że otworzysz drzwi,

a tam stoi zziębnięta staruszka i mówi:

"Przepraszam, musiałam pomylić adres..."

I pstryk iskierka zgaśnie.

A. Osiecka