All the rowboats ...

"Wszystkie płynące łodeczki z obrazów

Nieustannie próbują odplynac

Ich kapitani mają zmartwione miny

Z niepokojem patrzą w dal ....

Najbardziej samotne, spragnione dotyku

Boże jak żal mi skrzypiec...

W zimnej szklanej trumnie

Zapominają czym jest śpiew..."

Nieuzwane narzędzia niszczeja, nieważne jak piękne pozostawione do podziwu i odarte z kontaktu z właścicielem czy twórca po prostu umierają, tracą duszę.

Nie kochane dzieła sztuki, konta instagramu, pozostawione na półce książki bez zagietych rogów, nie dotknięci idealni ludzie do których nie podjedziesz, nie otrzesz się. .. bądź przeciwnie będziesz wandalem.

Czuje się jak średnio interesujące skrzypce na wystawie. Zamknięte, zawieszone w przestrzeni. Między ja i reszta świata stoi czerwony aksamitny sznur. Spodobałam się kilku zwiedzającym ale nikt nie chce mnie kupić na własność. Z daleka kilka osób cały czas zachwyca się nade mną słowami. Pustymi.

Mój stary właściciel zmarł i pozwolił na to żebym ja umierala za życia.

W szklanej trumnie.

Na oczach świata.