Pamiętam jak przez mgłę. Zarys wieżowców w centrum miasta, którego nigdy nie będę potrafiła nazwać swoim. Pamiętam jak przez mgłę dźwięk Twego głosu unoszący się przestrzeni.
Siedziała na parapecie i zerkała w niebo, którego nie można było dostrzec w mieście drapaczy chmur. Prosiła o rozgrzeszenie tego co zaplanował dla niej wieczór. Zdawać by się mogło, że ma nad tym znikomą kontrolę, lecz prawda delikatnie zaczęła scałowywanie resztek jej złudzeń wzdłuż szyi podążając ku górze. Niepokój przeszył jej ciało lecz impuls ten został niewykrywalny dla podwykonawcy uwodzenia jej serca. Próbowała ukryć się przed wzrokiem, który lustruje jej duszę, wiąże język i niespodziewanie przyspiesza bicie jej serca. Skryć wszelkie pragnienia.
Jego bezpośredniość była przytłaczająca. Mimo tego, że pragnęła tego od tak dawna nie potrafiła rozgrzeszyć swojego serca. Upadli na łóżko skrywając się resztką przyzwoitości dla swoich poczynań.
Światło zgasło.

Nie mam pojęcia czemu zezwoliłam Ci na tamten pocałunek, po którym nic już nie miało znaczenia. Nic po za Tobą, mną i resztką czasu który został nam przydzielony.
Tęsknię za Twoim uśmiechem chociaż widziałam go pierwszy raz w życiu, tęsknię za Twoim dotykiem chociaż nigdy wcześniej nie czułam go na sobie. Tęsknię za Twoim spojrzeniem pożądania i tym, które wyrażało smutek. Zdążyłam zatęsknić za tym jak znajdowałam się w Twoich ramionach, za beztroską którą wprowadziłeś na chwilę w moje życie.. i chociaż nie podoba mi się sposób w jaki reaguje na Twoją osobę dziękuję, że dałeś mi poczuć na chwilę to ciepło, które zostało mi odebrane.
Nawet jeżeli to wszystko było jedynie kłamstwem, to najsłodszym jakie otrzymałam.. bo przy Tobie jestem tylko i aż sobą. To zawsze było za mało, ale przy Tobie nie przeszkadza. Po prostu gdy jesteś obok ja nie wiem gdzie indziej powinnam być.