Lukier, cukier i aparat.
Dodano: 13 STYCZNIA 2014
x
x
Jest chujowo i niestabilnie.
Ale mimo wszystko lepiej.
Egzystuję od treningu do treningu, bo tylko po nich czuję, że żyję.
Staram się jakoś funkcjonować wśród ludzi.
Powoli wytapiam sobie maskę, przez którą nie będzie widać moich słabości.
A jest ich tak wiele.
Boli, to tak cholernie boli.
A brak zrozumienia nawet bardziej.
Wiem jaka jestem i puste słowa tego nie zmienią.
I nie pocieszą.
Dziś o moim fizycznym istnieniu przypominają mi zakwasy, które nabyłam po powrocie do koszykówki.
Dziękuję, dziękuję, dziękuję.
Jeśli kiedyś będę chciała targnąć się na swoje życie, niech jakaś dobra dusza zaciągnie mnie na trening.
Bo poza tym nie mam już nic.
Komentarze
halfalien
dzeweta
czas ten cholerny, czas
tak zawsze wszystko zmienia, problem w tym, że raz na lepsze, raz na gorsze. A my sami musimy to przetrwać. :)
tak zawsze wszystko zmienia, problem w tym, że raz na lepsze, raz na gorsze. A my sami musimy to przetrwać. :)
13/01/2014 21:13:27
maaaniaaaq
Pomimo tego, że jest Pani z Wrocławia, to ja Panią zaciągnę na trening!
13/01/2014 20:30:33
Zarejestruj się teraz, aby skomentować wpis
użytkownika lukreszja.
Zarejestruj się
Masz konto? Zaloguj się.
