Internetowa miłość

Wróciłam.

9.

Ocknęłam się u siebie w pokoju, na łóżku, z poduszkami wygodnie ułożonymi pod głową. Obok siedział Karol i ciotka. Na ich widok zerwałam się.

- Ciociu! Dlaczego to przed nami ukrywałaś?! - wypaliłam prosto z mostu. - Przecież i tak kiedyś byśmy się dowiedzieli!

Ciocia spojrzała znacząco  na Karola, a ja nagle wszystko zrozumiałam.

- To dlatego was nie było, tak?...

Nie chciałam więcej o tym myśleć. Miałam dość. Dlaczego, do cholery, mówiła wszystko mojemu bratu, a do mnie ani słówka!

- Czemu mnie oszukiwaliście? - dodałam szeptem. - Dlaczego?

Ciotka westchnęła.

- To było konieczne. Jest jeszcze jedna sprawa. Rodzice nie..

- To oni oboje przeżyli?! - wykrzyknęłam i w moim sercu zakiełkowała radość.

Karol ledwie zauważalnie kiwnął głową.

- Możesz się z nimi zobaczyć. - wyszeptała ciocia. - Tylko nie bądź zawiedziona, gdy wizyta się skończy.

W tej chwili rozległo się pukanie do drzwi. Ciotka wstała i powiedziała:

- Do ciebie.

Wyskoczyłam z łóżka jak kangur na sprężynach i pognałam do przedpokoju. Drżącą dłonią otworzyłam drzwi. Twarze rodziców sprawiły, że moje oczy wypełniły się jakąś mokrą cieczą.

- Mama - szepnęłam. - Tata..

Rzuciłam im się w objęcia. Przytulili mnie jakoś tak sztucznie. Oderwałam się od nich i zobaczyłam, że oni nie cieszą się z tego spotkania. Ich oczy były szare, pozbawione wszelkich uczuć.

- Milka, my nie możemy znowu was przygarnąć - powiedział bezbarwnym głosem tata. Przykro mi.

- Kochanie, nie chcemy was. - dodała cicho mama.

Poczułam, że tracę grunt pod nogami.

- Dlaczego? - wychrypiałam.

Z oczu wytrysnęły łzy. Ryczałam na całego. Usiadłam pod ścianą i schowałam twarz w dłoniach. Szlochałam. Poczułam delikatne dotknięcie. Mama gładziła mnie po ramieniu.

- Ta cała śmierć była upozorowana. - powiedziała, siadając koło mnie. - Milu.. Proszę cię, nie płacz. Chcesz zostać z ciocią czy mamy was przenieść do.. Domu Dziecka?

- Co?!

Nagle obok mnie pojawiła się ciocia i Karol.

- Przecież mamy rodziców, po co do Domu Dziecka?! - wrzeszczałam na całego.- Dlaczego, do cholery nas już nie chcecie?!

- Spokojnie - ciocia próbowała mnie uspokoić.

Na próżno - darłam się jak opętana. Wierzgałam i kopałam. W tej chwili nienawidziłam rodziców. Jak mogli nam to zrobić? Jak mogli roztaczać tą fałszywą nadzieję?!...

następny rozdział od 30 komentarzy i 40 'fajne'

INNY FOTOBLOG