Życie na krawędzi. Cz.26.

KLIKAMY FAJNE.

26.

- Wszystko będzie dobrze, już jesteś bezpieczna.- powtarzał Denis, gładząc moją głowę i przeplatając między swoimi palcami kosmyki moich włosów. Kochałam, gdy ktoś to robił, czułam się wtedy tak inaczej, uspokajało mnie to. Przełknęłam z trudem ślinę, zamykając mocniej powieki, po czym wtuliłam się w niego, wzdychając cicho. Nie chciałam już myśleć, nie chciałam myśleć o niczym. Wystarczyło mi jedynie to, że Denis był przy mnie, czuwał, jak gdyby pilnując, by nie stało mi się nic złego. Uspokajając się, wtulałam się w niego, chcąc zasnąć. Byłam zmęczona, zmęczona tym dniem, tym wszystkim i wszystkimi, tego było o wiele za dużo jak na moją głowę, jak na psychikę, która i tak była już trochę zniszczona. Może potrzebowałam pomocy jakiegoś psychologa, choćby jakiejś rady, albo podtrzymania na duchu, ale jakoś nie spieszno mi było się wybierać do jakiejkolwiek poradni. Objęłam go rękoma, czując, jak jego zacieśniają się bardziej na moim ciele. Wtulił twarz w moje włosy, kładąc jednocześnie swoją głowę na poduszce. Otworzyłam leniwie powieki, spoglądając na niego, po czym subtelnie się uśmiechnęłam.

- Chcę spać...- szepnęłam, zagryzając swoją dolną wargę i patrząc na niego zmęczonym wzrokiem. Kiwnął głową, muskając czule moje czoło, po czym uśmiechnął się delikatnie.

- Nie zabraniam Ci.

Pokręciłam pośpiesznie głową, nie odrywając od niego swojego wzroku.

- Nie o to mi chodzi.- wzruszyłam ramionami, po chwili zamykając powieki i chowając głowę w zagłębieniu pod jego szyją.

- Nie ucieknę Ci.- zaśmiał się wesoło, oparł brodę o moją głowę, wzdychając.- Śpij, Królewno.

Usłyszałam jego szept, rozbrzmiewał jeszcze chwilę w mojej głowie, ale nie długo. Parę minut potem, już spałam.

[...]

Do moich uszu dobiegł cichy szum wody. Otworzyłam szybko powieki, spoglądając w stronę łazienki, gdzie świeciło się światło. Zmarszczyłam delikatnie brwi, zastanawiając się przez chwilę, jednak przekręciwszy się na plecy jedynie westchnęłam, delikatnie się uśmiechając. Denis. To na pewno Denis brał prysznic. Przełknęłam z trudem ślinę, powoli podnosząc się do pozycji siedzącej. Nie bolało już tak bardzo, jednak odczuwałam dyskomfort. Westchnęłam cicho, wstając z kanapy i idąc mimowolnie do kuchni, gdzie nastawiłam czajnik z wodą, na ciepłą herbatę. Miałam ochotę się napić, dosłownie tak, jakbym przez parę dni nic nie piła, nie miała dostępu do wody. Brak śliny, wyschnięte usta. Wrzuciłam opakowania herbat do dwóch kubków, po czym zalałam je gorącą wodą. Odwróciłam się w stronę drzwi, których skrzypnięcie przed chwilą usłyszałam. Uśmiechnęłam się promiennie do Denisa. Jego włosy były wilgotne, nie miał na sobie koszulki, jedynie spodnie. Koszulka przewieszona była przez prawe ramię. Wyglądał uroczo.

- Mam nadzieję, że masz ochotę na ciepłą herbatę.- uśmiechnęłam się szerzej, ujmując w dłonie kubek i podając go mu. Sama wzięłam drugi i widząc, jak skinął głową, zagryzłam dolną wargę, opierając się o blat stołu.

- Jak się czujesz?- spytał Denis zatroskanym tonem, lustrując mnie od góry do dołu swoim wzrokiem. Wzruszyłam ramionami, upijając parę łyków gorącej herbaty.

- Jako tako. Nie jest najgorzej, trzymam się.

- To dobrze... Nie boli?

- Boli, ale nie tak bardzo.- wzruszyłam ponownie ramionami. Nagle rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Moje serce momentalnie zaczęło bić szybciej, spojrzałam znacząco na Denisa, wzdychając.

- Otworzę.- powiedział, na co ja szybko pokręciłam głową.

- Nie, pójdę.- szepnęłam cicho, po czym odstawiłam kubek z herbatą na blat i poszłam na korytarz. Stanęłam przed drzwiami i usłyszałam raz jeszcze dźwięk dzwonka, tyle, że o wiele głośniej. Nabrałam ostro powietrza w płuca, czując, jak moje serce szybko łomocze w klatce piersiowej, po czym ująwszy w dłoń klamkę, naparłam na nią...