imalone

                                                                         19.10.2013r - sobota, godzina 02:05

Nie wiem, czy mogę natłokowi myśli nadać miano pustki w głowie. To typowa sprzeczność, a jednak chyba najlepiej opisuje ten wewnętrzny stan. Nigdy nie chciałam płakać, ani prowadzić wewnętrznych monologów, które i tak nikomu na nic się nie zdają.

Nie mam pojęcia dlaczego tracę czucie... może to przez sny, które mimo iż niezbyt brutalne, dają wiele do myślenia. Nieraz strach przed zaśnięciem jest większy niż strach przed kolejnym dniem. A nie ukrywam, boję się kolejnego dnia. Boję się jutra. Jednocześnie uwielbiam moje senne marzenia, a także nienawidzę ich całym sercem. Podobnie jak nienawidzę przeczuć, które nie odstępują mnie na krok, przy żadnej okazji. Martwię się rzeczami, które zazwyczaj nigdy nie miały lub nie będą miały miejsca w rzeczywistości.

Kiedy byłam małym dzieckiem, sądziłam, że smutek da się okiełznać, myślałam, że życie da mi to czego od niego oczekuje. Ale dorastając, przeżywając przeróżne sytuacje, nauczyłam się nie oczekiwać cudu, ani nawet niczego względnie prawidłowego.

Nie chcę także zupełnie się nad sobą użalać i przekreślić to co dobre w moim życiu. A są rzeczy, które sprawiają mi przyjemnosć. Nie potrzebuję wiele : wystarczy ukochany serial, kubek kawy, muzyka..

-Gdybym miała opisać najprzyjemniejsze uczucie, jakie może spotkać człwieka, osobiście wybrałabym chłód-dreszcz, który da się odczuć przy każdej zmianie utworu w słuchawkach.

Może to głupie i trudne do wyobrażenia, ale ewidentnie czuje się nagłe zwężenie źrenic, cierpki dreszcz chłodu i chmurę myśli, wspomnień jakie pojawiają się wraz z pierwszymi dźwiękami piosenki... -

Ta notka powstawała kilka dni. A raczej kilka nieprzespanych nocy, pare dróg do i ze szkoły, kilkanaście samotnych godzin i kilkadziesiąt niekończących się minut, które odliczałam do poranka.

KLIKNIJ TU.