nie poddawaj się i walcz!

Takim moim małym marzeniem jest obudzić się i wiedzieć, że na pewno wszystko się uda. Że tego dnia nie spotka mnie żadne rozczarowanie, niespodziewane przykrości i wszystko co negatywne po prostu weźmie sobie urlop ode mnie. Żeby ten dzień był perfekcyjny, z równie idealnymi ludźmi. Wiem, że o marzeniach głośno się nie mówi, ale akurat to mogę rozpowiadać i się tym szczycić, bo chyba każdy w głębi duszy ma podobną fantazję. W każdego człowieka głowie roi się od wymyślania przeróżnych scen przyszłości, przeprowadzania dialogów, czy wyobrażania sobie idealnego życia. Niektórzy mogą myśleć o sobie, że mają niepokolei w głowie, bo zajmują swój czas takimi bezsensownymi myślami... Jednak czy na pewno mają niepokolei w głowie? Przecież każdy, bez wyjątku tak robi, tylko niektórzy się po prostu do tego nie przyznają. Czy te myśli są na pewno bezsensowne? Oczywiście, że nie. Wymyślając sobie idealne życie, dążymy, a przynajmniej powinniśmy dążyć do realizacji swoich ukrytch celi. Może i negatywem tych myśli jest to, że o wiele ciężej jest nam wprowadzić to w życie realne... Jednak, czy szczęście jakie na nas spada podczas tych perfekcyjnych, już realnych chwil, nie jest zagojeniem ran jakich zaznalśmy w drodze na ten szczyt? Każdy sam sobie odpowie na to pytanie... Jednak trzeba pamiętać, że nigdy nie wejdziemy na sam szczyt sami. Musimy mieć osoby, które nam w tym pomogą... U jednych wspinanie się trwa krócej, u innych dłużej... Ale czy szczęście nie jest większe po okropnie długiej drodze? Świadomość, którą mamy, że wytrwaliśmy, nie poddaliśmy się wynagrodzi nam wszystko... Tylko na początku trzeba się wspiąć...

To zabawne, piszę o wspinaniu i nie poddawaniu się, a sama odpuściłam.

Życie pełne paradoksów. Będę powtarzała to w nieskończoność.

Chyba twki we mnie nadzieja, że Ci, którzy przeczytają to,

wezmą przykłąd z teksu, a nie z mojego zachowania.

Gratulacje sister

Uniwersytet Warszawski czeka