#POZORNIE

ja jebie... idzie piksele policzyć.

Gdy smu­tek ogar­nia umysł,

ra­dość op­la­ta ciało chcąc upo­zoro­wać szczęście,

a człowiek wie­rzy w pozory.

tęsknię.

Płakała cały wieczór, za­parzyła so­bie ka­wy. Po­myślała so­bie, że może kil­ka jej łyków spra­wi, ze poczu­je się le­piej, zaw­sze ją us­po­kajała. Usiadła na ziemi, w dłoni trzy­mając gorący, pachnący aro­matem ka­wy ku­bek i zaczęła myśleć, o co w tym wszys­tkim chodzi. Łzy przez cały czas le­ciały jej po twarzy, co­raz bar­dziej, co­raz in­tensyw­niej. Nie kon­tro­lowała i nie ro­zumiała tej nagłej pot­rze­by uzewnętrznienia swoich uczuć. I po­jawiło się py­tanie  dlacze­go ty właści­wie płaczesz? Co się dzieje? Nie zna­lazła jed­noznacznej od­po­wie­dzi, ale gdzieś tam da­leko, w głębi uk­ry­tych myśli krążyło jed­no słowo: PUS­TKA. Uświado­miła so­bie jak bar­dzo jej życie jest smut­ne i pus­te, pełne niepot­rzeb­nych, złud­nych prze­myśleń. Pełne nies­pełnionych prag­nień, pełne marzeń, które się nig­dy nie spełnią. Płakała da­lej, ale zdała so­bie sprawę z jeszcze jed­nej rzeczy; jak wiel­ki ro­bi błąd myśląc, że w jej życiu nie ma sen­su, i że w grun­cie rzeczy nie miała pra­wa myśleć o so­bie, że jest biedną, opuszczoną is­totą. Nie miała pra­wa myśleć o so­bie, że jest nie­szczęśli­wa, nie miała pra­wa narze­kać bo wie­działa, ze mi­mo wszys­tko, mi­mo tych wszys­tkich swoich smut­nych chwil i niepot­rzeb­nych, niczym nieuza­sad­nionych roz­te­rek, jest wielką szczęściarą, której marze­nia prędzej czy później się spełniają, która wbrew po­zorom pot­ra­fi się uśmie­chać, która ma wokół siebie wielu od­da­nych so­bie osób, która ma kochającą się rodzinę, która prag­nie jej szczęścia. Jest wielką szczęściarą, tyl­ko cza­sem w natłoku niepot­rzeb­nych i nieis­totnych myśli o tym za­pomi­na. Mu­si się tyl­ko jeszcze nau­czyć wiary w to, że wszys­tko, co naj­lep­sze jeszcze przed nią&