Jestem niewolnikiem swojej sylwetki.

Swojego ciała.

Od kiedy skończyłam jedenaście lat, moje życie jest mieszanką niezdecydowania, wyrzutów sumienia, pokus, wyrzeczeń...

Wychodzę na plażę i mam ochotę napić się piwa. Nie mogę.

Mama zaprasza mnie na rybę, frytki i lody. Nie mogę.

Siedzę ze znajomymi. Zamawiają pizzę. Oni jedzą, ale ja nie mogę.

Mam ochotę przekąsić coś oglądając ulubiony serial. Nie mogę.

O niczym innym nie myślę. Jedynie o tym, że nie mogę.

Co noc śni mi się, że znajduję w lodówce sernik oblany białą czekoladą, zjadam cały a potem

potem budzę się zlana potem, bo przecież NIE MOGĘ.

Później nareszcie nadchodzi dzień, kiedy mówię "dzisiaj mogę".

Pizza. Hektolitry piwa. Kebab. Czekolada. Tosty. Jajecznica. Ciastka.

A potem ten charakterystyczny ścisk w brzuchu i jeszcze gorszy w głowie.

Po co?  Po co to zrobiłam? Po to, żeby przypomnieć sobie jakie to koszmarne uczucie?

Chcę iść rzygać, ale...

nie mogę.

Nie ma dla mnie złotego środka. Nie potrafię zatrzymać się pomiędzyi jeść "normalnie".

Jestem uzależniona od wpierdalania,

a jednocześnie przerażona jego konsekwencjami.

I tak to się toczy i toczy, codziennie to samo.

Waga się waha o 2 czy 3 kilo w tą lub w tamtą,

ale koniec końców wciąż jestem tą samą, pogubioną małą dziewczynką,

która jako jedenastolatka przechodząca zapalenie płuc spojrzała na grzankę z serem, potem na swój brzuch

i zaczęła się zastanawiać

czy może...

Jestem już tym naprawdę zmęczona, ale wiem, że pozostanę w ogni tej walki już do końca.

Jestem niewolnikiem.