Dokładnie wiem, jak chciałabym wyglądać.

Mam ten obraz tak mocno wyryty w głowie, że czasem kiedy patrzę w lustro,

mam wrażenie, że to nie ja.

Boję się, że nigdy nie osiągnę tego, o czym marzę.

Figury filigranowej dziewczyneczki.

Z tym chyba trzeba się urodzić. 

Nawet moje kości nie układają się tak, jakbym chciała,

mam krótki tułów, nadmierną lordozę lędźwiową, krótkie i krzywe nogi.

Dlaczego rodzimy się tak różni?

Znam dziewczyny, które naprawdę nigdy nie starały się być szczupłe, a zawsze były właśnie takie, jaka ja chciałabym być - malutkie, chudziutkie.

To nie jest sprawiedliwe.

Zauważyłam, że takie dziewczyny oprócz doskonałej figury, mają też zazwyczaj ładne buźki.

Ale co tam buźki - są często niesamowicie zdolne.

I przemiłe.

Chciałabym wejść do mojego mózgu i znaleźć guzik wyłączający ciągłą potrzebę porónywania się do innych.

Ah! Znalazłam pozytyw:

takie laseczki zazwyczaj słuchają ścierwa.

Przynajmniej z mojego gustu muzycznego mogę być dumna.

Wystarczyło puścić playlistę z moich ukochanych lat sześćdziesiątych,

trochę jefferson airplane,

trochę velvet underground,

stare Pink Floyd z Sydem Barrettem i tym psychodelicznym klimatem...

+100 do dobrego humor.

PS: chyba zaczynam lubić ćwiczyć :D