Kocham moją pracę

Uwielbiam moją pracę. Kurwa, po prostu kocham to miejsce. I gdyby nie fakt, że przynajmniej zarabiam w niej tyle, żeby opłacić niemałą ratę kredytu, a oprócz tego stać mnie jeszcze na jedzenie, jakieś ubranie i na to, żeby czasami wyjść gdzieś z domu, a nawet pojechać gdzieś własnym autem, to pewnie dawno jebłabym to wszystko. Ale gdy średnio dwa razy w tygodniu przychodzi mi myśl o porzuceniu mojej posady, to mały chochlik w głowie przypomina mi o tym, że przecież nie chcę rezygnować z mojego względnie stabilnego życia.

Nie chodzi nawet o samą pracę, bo to co robię jest dość ciekawe, czas płynie mi dość szybko i chociaż nie robię tego co kocham, to przynajmniej zarabiam. Ale ludzie, z którymi przyszło mi współpracować? Kurwa, powiedzmy sobie szczerze, są niedojebani. I to dość delikatne określenie. Banda lizodupów, którzy za sto złotych premii wejdą w dupę kierownikowi i udowodnią, że da się zrobić niemożliwe. Ludzie, którzy nie potrafią znieść krytyki, boją się złej opinii i opierdolu. Będą siedzieć po 16 godzin w pracy, aby udowodnić, że są najlepsi i że dla naszego "teamu" nie ma rzeczy niemożliwych albo żeby nikt ich przypadkiem nie opierdolił, albo nie zabrał 30 zł premii. Sami nie potrafią powiedzieć nic wprost co ich boli, jedynie narzekają na wszystko i nie robią z tym nic. Pierdole. Nie chcę tam wracać. Ludzie, obudźcie się. Jak Ci żal dupę ściska pierdoło to idź na urlop czy do psychiatry, napewno dostaniesz kwit na conajmniej 3 tygodnie, może ochłoniesz... Myślisz, że jak mnie podpierdolisz i pokażesz screen z moich relacji w  czasie kiedy tak na prawdę nie jestem już na chorobowym to zabłyśniesz? Jak widać nie, skoro kierownik dzwoni do mnie i sam Cię podpierdala :) Pozdrawiam środkowym palcem. Chcesz to Ci dorzucę te 50 zł od siebie. Trzeba było powiedzieć, że masz ciężką sytuację, albo jesteś zjebem i zamiast się wykazać pracą i wynikiem to wolisz się wykazać podpierdalaniem. Życzę konkretnego zapierdolu w czasie kiedy ja wyleguję się w łóżku kolejny tydzień!