Krew, pot, ból i łzy...

Jest źle, coraz gorzej. Ostatnimi czasy nie mogę spokojnie spać w nocy, śnią mi się jakieś bzdury, czasem sceny z życia przeplatają się z jakimiś scenami Bóg wie skąd czasem są to koszmary, a czasem straszne zniekształcone przerażające obrazy, twarze, demony.. nie wiem kurcze, co to właściwe jest. Na szczęście wczoraj byłam tak zmęczona ze zasnęłam przy komputerze.. co prawda wypiłam piwo ale... Moje samopoczucie rujnuje wszystko...  nie mam już sił - to jest pewne.. czuje się jak obłąkana, chora psychicznie osoba. Może taka właśnie jestem? Bardzo często obserwuje ludzi młodszych i starszych, pary, małżonków... jedni są bardzo szczęśliwi, bogaci, inni tylko szczęśliwi i mniej bogaci, niektórzy są biedni, ale maja ogrom miłości w serduszku względem siebie i cieszą się z każdego wspólnie spędzonego dnia przy swoim ramieniu, a jeszcze inni są biedni, przygarbieni i poobijani... pamiętam pewien kawałek z książki Melissy P. pt. "Zapach twojego oddechu":

"Cóż może nie jest to zbyt legalne, ale w odzieniu z siniaków jesteś taka piękna."

Rożne są koleiny losu ludzkiego... ja chce wybrać dobra drogę i nie chce rezygnować ze swoich marzeń. Będę walczyć o nie, choć wiem ze większość rozwieje wiatr, a przypieczętują je łzy, tak samo jak pieczętuje się odejście kogoś garstką ziemi rzuconą na wieko trumny...

Z pamiętnika Jolanty Pauliny :
"Zastanawiam się, kiedy w końcu skończą się moje leki, obawy, ten cały zasrany stres, brak czasu i wieczna samotność, opuszczenie - wieczne potępienie? Zapomnienie? Brak zrozumienia? (...) nie wiem za co, ale za coś chyba pokutuje? Czy ktoś pomoże mi się podnieść, obmyć twarz zachlapaną brudem życia, odchodami rzeczywistości?! Nikt kurwa nikt! (...) Pierdole...