czas goni nas

Tak dawno tu nie byłam. Moje życie przez ostatnie kilka miesięcy przewróciło się o jakieś 150 stopni (nie 180, ponieważ jeszcze troszkę mam w planach). Mam wspaniałego narzeczonego, którego z dnia na dzień kocham coraz mocniej, wymarzone studia(wiadomo, jest ciężko, ale jeśli chodzi o realizację marzeń to jestem nieugięta), praktyki w przedszkolu, które sprawiają, że emocjonalnie jestem 5 metrów nad niebem, z prawa jazdy został mi już tylko egzamin praktyczny i mam nadzieję, że to tego czasu zdołam jakimś cudem zapanować nad stresem, który często ma nade mną władzę, a chcę, żebym to ja ją sprawowała nad nim. Poza tym życie mija mi przyjemnie, a ostatnio nieprzerwanie myślę o tym jak będzie już biało za oknem, na stół hurtem wjadą masy pysznego jedzenia, a ja z uśmiechem będę ubierała choinkę. Tęsknię za świętami.

Tak jakoś wzięło mnie na sentymenty. Przejrzałam sobie niektóre posty sprzed 3 lat i nie wierzyłam w to co czytam. Photoblog - znany przede wszystkim z tego, że prowadzą go "małolaty wrzucające zdjecia z amatorskich sesyjek" (jak kiedyś ktoś to niesłusznie podsumował), dla mnie znaczy coś więcej, bo stanowi część historii mojego życia. Naprawdę przyjemnie jest spojrzeć wstecz, przypomnieć sobie różne sytuacje, pośmiać się z momentów, których na codzień nie ma się okazji wspominać. Czasami będę coś tu wrzucać - fajnie będzie za kilkanaście lat pokazać to moim dzieciom i pokazać jaki urwisek był z mamusi :). Pewnie i tak tego nikt nie przeczyta :P. Miłych dni Kochani - w razie, gdyby jednak!