Moje pieseczki. Takim to dobrze. Żyć beztroskim życiem. Niczym sie nie przejmować.. A ja cały czas cos przeżywam. Wracają bolesne wspomnienia wszystkiego co mi sie przytrafiło. Wyraz twarzy mamy gdy dowiedziała sie o ciąży na zawsze zostanie w mojej głowie.. Tego sie nie da opisać. Myślałam ze mi serce rozerwie. Ale tak sie cieszę ze jest przy mnie i mnie wspiera. Nawet juz sie cieszy ze bedzie babcia (9 raz juz). Na usg widziałam ze patrzy z miłością na to malenstwo wymachujące rączkami. Opowiadała tacie o tym. Powiedziała ze sie uśmiechnął. Pózniej w nocy wyjeżdzał i przyszedł do mnie do pokoju. Przytulił powiedział ze jedzie i żebym sie trzymała. Zawsze tak robił jak jechał gdzieś. A pózniej przestał. A teraz zrobił ten krok w moja stronę. Tak sie ucieszyłam. Oprócz rodziców i sióstr nie mam juz nikogo. Wszystkie koleżanki fałszywe. Rozpowiedzialy o mojej ciąży. Jeszcze dzisiaj sie dowiedziałam.. A ojciec dziecka? To juz wgl szkoda gadać.. Napisałam wczoraj do niego czy da rade jego mama podwieźć wyniki badań grupy krwi do mojego brata a co odpisał? "Nie wiem. " napisałam zeby sie dowiedział. W koncu chodzi o zdrowie dziecka. A on "czesc". Aż szkoda słów.. Mam grupę krwi A - a on nie wie jaka ma i jeszcze badań zrobić nie chce.. Szlag mnie trafi. A ginekolog powiedziała ze jak najszybciej sie dowiedzieć musimy bo możliwy jest konflikt. Tak bardzo sie boje. :(