biwakowe.

na jakiś czas ostatnie.

"-Powiedz mi, jakie jest twoje największe marzenie?

-Zostać wampirem i spędzić z tobą wieczność.

Edward pokręcił głową, zniecierpliwiony.

-Nie, nie. Chodzi mi o coś, czego nie masz zaklepanego.

Nie byłam pewna do czego zmierza, więc starannie przemyślałam swoją odpowiedź.

-Chciałabym...żeby to nie Carlisle mnie zmienił. Żebyś zmienił mnie ty.

Spodziewałam się jeszcze gwałtowniejszej reakcji niż w jadalni Cullenów, ale Edward nawet nie mrugnął. Wciąż coś kalkulował.

-A co byś za to dała?

Nie wierzyłam własnym uszom!

-Wszystko - palnęłam bez namysłu.

Edward uśmiechnął się blado, a zaraz potem zacisnął usta.

-Pięć lat?

Moją twarz wykrzywił strach i rozżalenie.

-Powiedziałaś, że wszystko - przypomniał mi.

-Tak, ale...wykorzystasz ten czas, żeby się jakoś z tego wykręcić. Muszę kuć żelazo, póki gorące. Poza tym, bycie człowiekiem jest niebezpieczne - przynajmniej dla mnie. Więc wszystko, tylko nie te pięć lat.

(...)

Edward milczał przez chwilę.

-Wiesz co? Zapomnijmy o tych limitach czasowych. Jeśli chcesz, żebym to ja cię zmienił, musisz po prostu spełnić pewien warunek.

-Warunek? - powtórzyłam zbita z tropu. - Co znowu za warunek?

Wypowiedział swoją prośbę z taką ostrożnością, jakby spodziewał się z mojej strony gwałtownego wybuchu.

-Przed całą operacją... wyjdź za mnie.

Czekałam na jakiś ciąg dalszy, ale się nie pojawił.

-Czy ten dowcip ma jakąś puentę?

Edward westchnął.

-Ranisz moje ego, Bello. Proszę cię o rękę, a ty myślisz, że to żart.

-No bo to niepoważne.

-Jestem poważny w stu procentach.

Potwierdził to odpowiednim wyrazem twarzy.

-Bez przesady. - W moim głosie pobrzmiewaly nutki histerii. - Przecież ja mam tylko osiemnaście lat!

-A ja prawie 110. Pora się ustatkować."

Jak ktoś przeczytał to brawoo:D

Jak nie, to nie;D

Wiem, że długie, ale tak mi sie zachciało, więc jest.

Do kiedyś!