Na wieki, wieków, amen...

Na wieki, wieków, amen... Ciche, ciemne, popołudnie deszczowe Ksiądz wygłasza pożegnalną mowę Spoglądam na moją mamę I widzę w jej oczach skrytą za łzami ranę A Ona stoi w ojca ramię wtulona Taty twarz zamyślona, nieogolona Za Nimi widzę brata i jego dziewczynę Ona ma niewyraźną minę On płacze i zrzuca na siebie winę Przejeżdżam wzrokiem po kościele Szukam, są, moi przyjaciele Zaczyna bić dzwon na obwieszczenie 18 godziny Nadchodzi już ten czas Podchodzę do rodziny Krzyczę: "Nigdy nie zapomnę Was!" Będąc już jedną nogą w niebie Dostrzegam Jego, niegdyś cząstkę siebie Tam na samym końcu stoi Jego dłonie bukiet róż białych stroi Kiedyś kochałam Go tak Rozdarł miłość tą czas Bieg życia, brak chwil na 'Nas' Teraz, gdy odnalazłam miłości kwiat Na wieki, wieków, Amen - powiedział mi świat Odchodze i nie wróce...