Są trudne chwile, czasem tak trudne, ze nawet głupio jest sie odezwac. Przyjaciele przychodzą i odchodza. To nie jest tak, ze kiedy odchodzą to nigdy nimi nie byli. W pewnym okresie czasu byli bardzo ważni, nadal o nich myślimy i tęsknimy. Bo robili tyle dobrego dla nas, ze trudno jest zapomniec. Byli po prostu czescią naszego życia, a to, ze ich nie ma przy nas to tylko rzeczywistosc, bo przecież oni są i myślą , mimo to, ze nas czasem nienawidzą.

Mimo to, ze mam dopiero 17 lat, to miałam juz bardzo wielu przyjaciół którzy przychodzili i odchodzili. Był okres kiedy nawieksza przyjaciółkę traktowałam jak zwykłą koleżanke, ale z czasem wszystko sie odrodziło :)

Haa. Tak w sumie to nie chciałam sie rozpisywac, ale podobno dużo gadam, a teraz kiedy jestem chora nie mam z kim pogadac :D

Nawet te chwile kiedy jestem sama, docięta od reszty...to pokazuje kto sie martwi.

Moi bliscy wiedza jaka jestem, kochają mnie za to, mimo to, ze ich wkurzam to mnie kochaja :)

Ostatnio troche sie wszystko skomplikowało i jedyna bliska osoba, której moglam powiedziec wszystko, która mnie nie wyśmiała, nie zjechała, nie powiedziała, ze coś jest nie tak. To własciwie był ktoś najmniej spodziewany i bardzo dziekuje!

Ludzie sie załamują, ale to przecież nie ma sensu. Tak właściwie to ktoś mi uświadomił, ze każdy jest silny na swój sposób.

Tęsknie za dawnymi chwilami, kiedy płakałam ze szczescia kiedy było idealnie.

Ale jest dobrze. Tylko dobrze. Aż dobrze. Trudno sie połapac, ale człowiek z czasem chce coraz wiecej szkoda, ze niestety nie dostajemy tego co chcemy :)