after all.

    W XXI wieku możesz być kim Ci się żywnie podoba. Ja też chciałam być kimś innym. Rok temu zmieniłam numer gadu, przefarbowałam włosy. Przestałam się martwić i modlić. Ot tak. Po prostu. Orgazm, eldorado i takie tam  zamieniłam w zero romantyzmu. Żadnych motyli w brzuchu, ściśniętego gardła, kłucia w przeponie. Wiatr nie rozwiewał mi włosów w efekcie slow motion, ramiona facetów nie były najlepszym miejscem na ziemi. Nie chciałam być idealna na niczyją poza własną miarę.
    Zaczęło mi być dobrze. Coraz częściej nawet wierzyłam, że życie jest serio piękne. Księżyc był większy i jaśniejszy niż zwykle, podłoga między kanapą, a fotelem wygodniejsza, a ja czułam się idealnie.
Szybko jednak znudził mi się rudy kolor włosów, nowy numer gadu był trudny do zapamiętania, zaczęłam szukać we wszystkim sensu, że niby taka choroba ludzkości.
    W czerwcu było kłucie w przeponie, chyba jako zapowiedź wielkiej miłości. Po prostu było dobrze. Przytulano mnie tak niewyobrażalnie mocno, jakby chciano przeze mnie przeniknąć. Jakby chciano, żeby nasze żyły związały się w supeł. Zdawało mi się, że słyszę odgłos masochistycznie łamiących się żeber.
    I nie żebym narzekała, absolutnie. Bo ja w gruncie rzeczy, chciałam słuchać, jak mówi mi do ucha. Czuć skórę na mojej. Zamiast imprezowania i wlewania w siebie wódki, chciałam leżeć na trawie, śmiać się całą noc. Pewnie kiedyś nie miałabym tyle odwagi, nie zrobiłabym tak. Bałabym się, że wrócę do tego rozpieprzenia co kiedyś. Ale nie żałuję, że tak postąpiłam. Teraz jest IDEALNIE. TAK, TO DOBRE SŁOWO.