Jesteś jak groźna trucizna.

Zadomawiasz się moim umyśle, zatruwasz swoją osobą moją duszę, sprawiasz, że moje ciało już na zawsze pozostanie moim  własnym przekleństwem.

Ból malujący się w moich zielonych tęczówkach jest wręcz namacalny, a pełna świadomość dopełnia całość.

 Moje pojęcie, jakim jest  wyjątkowość sypie się z każdą minutą bardziej, pękając na nikłe kawałeczki i wbijając się w serce, niczym sztylety.

Te smutne i zmęczone oczy stają się jedynie odbiciem, niczym lustro pokazują jedynie to, co znajduje się przede mną.

 A powinny być zwierciadłem duszy, oceanem wrażliwości i nieprzeciętnej zagadki, której nikt nie potrafi rozwikłać.Czyż nie?

 Staję się ofiarą. Ofiarą dla ciebie, jak i dla innych ludzi, staję się uzależniony od ich zdania, zamiast formować swoje  własne.

 Wpadam w pułapkę, pułapkę życiowego (bez)sensu.

(...) To stało się fizyczne, to już nie tylko chora podświadomość, zatruty umysł, to już niesprawne ciało, to wymioty ustami, a nie tylko oczami.



To nie jest na pokaz.