Świt

Czwarta nad ranem.
Wszyscy śpią. Nawet ten, który miał pilnować ognia, smacznie chrapie.
Dorzucam do ogniska trochę gałęzi.
Płomienie wzbijają się do góry, jako jedyne witają się ze mną w tej chwili. Przechodzę nad śpiącymi. Nie chcę ich obudzić.

Lubię takie chwile.
Szukam najlepszego miejsca i robię zdjęcia wschodzącemu słońcu. Mieliśmy to robić w grupie, ale nikt się nie obudził. Ale to miłe. Oznaczające przyjemną, poranną samotność.

Lubię takie chwile.

Patrzę na naszą gromadkę. Znamy się od półtora tygodnia, a czujemy się bardzo ze sobą związani. W myślach wspominam minioną noc - śpiewanie i granie na gitarze przy ognisku, podziwianie pięknego, bezchmurnego, gwieździstego nieba. Nikt nie chciał pierwszy odejść od kręgu, jako pierwszy udać się na spoczynek. Chociaż wielu zamykały się oczy.

Lubię takie chwile.
 Siadam na  trawie. Mała mrówka chodzi mi po ręce. Nic tu nie znajdziesz, maleńka. Wracaj do swojego świata, gdzie źdźbło trawy jest dla ciebie czymś wielkim. Ale nie martw się. Posiedzę tu chwilkę i zobaczę co się stanie.
A słońce wschodzi coraz wyżej.

Lubię takie chwile.