A słońce zachodzi powoli...

Kolejne wspomnienia z survivalu.

Póóóóźnym wieczorem wybraliśmy się do lasu.
A właściwie na wielką polanę, za lasem.

Paintballiści urządzili wielką bitwę.
A fotografowie cykali fotki.
Chociaż, nie powiem, że nie, fajnie byłoby postrzelać farbą:D

Ale zadanie było inne i zostało wykonane.
Niebo uwiecznione.

Nie wiem, po co to piszę.

Aby zrozumieć, trzeba przeżyć chwile niepewności przed ciemnym namiotem.
Chwile zażyłości podczas śpiewania w kręgu i ogrzewania się przy ognisku.
Chwile radości, podczas wygranych meczach i niedowierzania, gdy patrzyło się na zdjęcia wielce uzdolnionych osób.
Na TYM JEDYNYM obozie.

Dziękuję Ci, Moniko, za wciągnięcie mnie i moich obozowych przyjaciół do grona fotografów:D
Powodzenia w rychłej karierze...