nie umiem zrobić kartki z matematyki. robię sto innych rzeczy oprócz tego co powinnam. sprawdzam oświetlenie, szukam niepotrzebnych wzorów, czytam dziennik bridget jones, pije herbatę, uczę bratanicę czytać, a matematyka leży. leży już tydzień i prosi się na moim dywanie. wydaje na ten smutny świat miliardy liczb, pierwisatków i trójkątów wpisanych w okrąg. ja oczywiście jestem kompletnie nieodpowiedzialna i pozwalam im umierać z głodu i lenistwa. zamiast pełnotłustego mleka z cyca dostają mleczko sojowe i sok jabłkowy i zdychają na trzydziestoletnim, ślubnym dywanie rodziców. rozkładają się i pachną przyjemną wonią kupy. strasznie mi zimno. nieboszczyk ma cieplejsze ręce ode mnie i jeżeli chcecie to możecie sobie lizać je jak lody koral. chciałabym być taka jak brigdet. bezpośrednia, z nadwagą, chciałabym spóźniać się do pracy, palić w łóżku papierosy, mieć bałagan na krześle. jestem sztywniakiem wychowanym na czarodziejkach z księżyca. za bardzo boję się zrobić coś tak jak ja tego chcę bo już w głowie miga mi lampka: konsekwencje. staram się wyłączyć sumienie. jak zaczyna coś do mnie mówić to wyzywam je od najgorszych i już jest cicho. i przeważnie nie martwie się swoim postępowaniem. wiem, że nie mogę rzucić szkoły i robić tego na co mam ochotę. a jak wyobrażam sobie przyszłość, moja przyszłość? może nawet nie kończe szkoły, jadę tam gdzie mnie oczy poniosą, łowię ryby w oceanie atlantyckim, lepię bałwana w finlandi, kładę głowę na wrzosowisku i zasypiam, podziwiam biełyje noczi w petersburgu, kupuję drewniany domek nad jeziorem, nie wiem może w kanadzie, czytam gazety na werandzie, czekam na kogoś, może nawet urodzę dzieci, ale niech one dojrzewają w moim ogromnym brzuchu jeszcze przez parę lat. później umieram. umrzeć można na wiele sposobów: nagle, z nudy, z tęskonoty, z miłości, ze strachu, z nienawiści, z bólu, z choroby, z samotności. boje się, że umrę nagle, że umrę samotnie w pustym mieszkaniu.