Jestem przybita. Nie rozumiem. Wszystko jest takie puste... Minęło już 19 dni, odkąd Was spotkałam. Was. Pięciu. Najwspanialszych. Radosnych. A może sztucznie? Kto wie. Spotkałam Was. To się liczy... Ten. Nine. Eight. Seven. Six. Five. Four. Three. Two. One. "It feels like we've been living in fast-foward, another moment passing by..." Nadal nie wierzę. To niewyobrażalne uczucie wzbiera we mnie każdego dnia. Nasila się. Raz cudownie, raz niesamowicie ciężko. Serce umiera z każdą sekundą. Z każdą minutą. Z każdą godziną. Z każdym dniem. Z każdym tygodniem. Próbuję się ustabilizować. Powrócić. Tutaj. Do domu. Do realiów. Nie potrafię. Przewyższacie mnie. Stop! Dlaczego przez Was muszę tak cierpieć?! A może to nie cierpienie? Może to miłość? Gniew. Przyjaźń. Złość. Nadzieja...Tak. Nadzieja umiera ostatnia. Może macie rację. Może powinnam już skończyć. Zapomnieć raz na zawsze. Nie. Nigdy. Nie wydaje mi się. Ta noc pozostanie na zawsze w mojej pamięci. Czas leci nieubłaganie... Tęsknię. Cholernie mocno tęsknię, Panowie... ;c < 3