Ludzie się zmieniają. Tak, teraz to wiem, aż chyba za dobrze. Niektórzy pod wpływem ciężkich przeżyć. Inni pod wpływem otoczenia. A nam niestety pozostaje tylko wspomnienie tego, jakimi osobami byli w przeszłości. I złudzenie, że te osoby będą znów takie jak przedtem. Najgorzej jest wtedy, gdy nie do poznania zmienia się ktoś kogo kochamy. Chcemy mu pomóc, ale nie jesteśmy w stanie. W konsekwencji zostajemy odrzuceni przez najbliższą osobę, której tak bardzo ufaliśmy. Którą kochaliśmy. Której miłość miała być wieczna... Tak przynajmniej mi się wydawało. Choć czasami ponosi mnie fantazja na prawdę miałam ogromną nadzieję. A potem zostaje tylko żal i rozgoryczenie. Tęsknota za utraconą osobą. I pogoń, żeby nadążyć za tym cholernym światem, którego właściwie już nie ma.
I teraz ja mam nadzieję, że kiedy wrócisz, nie będę musiała powiedzieć Ci prosto w twarz, że Cię nie poznaję. Chcę przywitać Cię, a nie obcą mi osobę. Tutaj jednak zdaję sobie sprawę, że możesz wogóle nie zapukać do moich drzwi. I wiesz? Nie chcę zbędnych nadzei i złudzeń. Myślę, że kiedyś zrozumiesz, że nie warto zmieniać się pod wpływem otoczenia. Bo ludzie są cholernie fałszywi. 

Mam nadzieje, że w pore zrozumiesz kim dla mnie byles...

 Cześć, jestem zbawką, która się znudziła.