Być.

"[...] gdy raz z jakiegoś powodu zamilkł, milczał w nieskończoność niby skała na ciemnej stronie księżyca.''

Jak to powiedział Shakespeare ''Jedna kropla zła, nasącza jadem całe nasze ciało" - Muszę przyznać, miał rację.

Może gdybyście pozostali dla siebie zupełnie obcymi ludźmi, byłoby łatwiej i nieskończyło się tragicznie.

Może gdybyś się usunęła, tak jak cię oto prosiłem w danym momencie wszystko by nadal trwało.

Może gdybyś okazała mi więcej sympatii niż innym, nie pozwoliłbym temu uczuciu kiełkować.

Może gdybyś zapewniała mnie o swojej uczciwości i braku niecnych zamiarów, zaakceptowałbym wszystko.

Może gdybyś stanęła po mojej stronie i dawała mi tyle ciepła, pokazywała że zalezy ci na mnie bardziej, niż na kimkolwiek innym to...

Byśmy nadal pisali piękną historię.

Ale tak też się nie stało. Byłaś zbyt ślepa aby dostrzec moje cierpienie.

Okłamywałem sam siebie przez tak długi czas, wpajając nienawiść ku twej osobie Jad boleśnie atakujący moje ciało i wzbudzający pogardę. Zawiść do całego świata, ciebie i... Mnie. NIm się obejrzałem, zupełnie zatraciłem siebie w tych uczuciach. Zupełni zapominajac o konsekwencjach jakimi była pustka i samotność. Jestem skrajnym egoistą, zadufanym w sobie oraz pełnym buty - nic nie wartym stworzeniem.

Poprzysięgłem  nie tylko sobie, że nigdy więcej nie odnowię kontaktu. Jednak chce abyś wiedziała, jak ważną osobą byłas dla mnie i jak okrutnie zaszydziłem z własnego serca podejmując takie, a nie inne decyzje. Bowiem to ty mi dawałaś nadzieję na lepszy świat i to podniecenie, które z czasem utraciłem poddając się świadomemu cierpieniu.

Pewne dziesiec dni, na wieczność zostawiło piętno w mojej duszy. Nocne spacery, dzierżąc w ręku drewniane miecze. To był najpiękniejszy okres w moim życiu.

Fioletowy motyl pozostanie obrazem tego co nas łączyło. Tej więzi, która]ej nie można było nazwać ani miłoscią, ani przyjaźnią. Tak jakbyśmy zatygli między tymi dwoma uczuciami. Zabawne, czyz nie?

A teraz dobranoc. Przepraszam, dziękuje i żegnaj.