9

Wróciłam do domu. Przy samym wejściu mama zwróciła mi uwagę za wagary. Jednak dyrektor do niej dzwonił. Dzwonił pewnie także do rodziców Rafała. Zastanawiałam się, czy dadzą mu szlaban. Są surowi? Wiedziałam, że moja mama w żaden sposób mnie nie ukarze. Jedyne co zrobi, to powie mi kilka słów i pójdzie przygotować mi coś do jedzenia, a ja z przyzwyczajenia pognam na górę. Miałam ochotę porozmawiać z Zuzką i Mikołajem. Miałam mówić im wszystko o Rafale? Ale zaraz, zaraz... On wyznał mi to wszystko, bo mi ufa, czyż nie? Oczywiście, że tak. Więc już teraz wiedziałam, że nie mogę powiedzieć im o jego zdolnościach. Chciałam się dowiedzieć szczególnie co u nich. Czy ktoś za mną tęskni? Mówią o mnie? Byłam bardzo ciekawa. Otworzyłam laptopa i czekałam, aż się włączy. Miałam nadzieję, że zastanę ich na czacie, albo chociaż jedno z nich. Mama krzątała się po kuchni odgrzewając mi obiad. Uśmiechnęłam się, gdy pojawiło się w lewym dolnym rogu, że Zuza jest dostępna. Ona to ma wyczucie czasy, łajza moja kochana. Zaśmiałam się w myślach i kliknęłam dwukrotnie na jej okienko. Ustawiłam kamerkę i po chwili przywitałam ją ciepłym uśmiechem. Ona tak samo.

- Czeeeeeść! - krzyknęła przeciągając literki, co miała w zwyczaju.

- Hej mała. 

- Wiem, że wydarzyło się u ciebie dużo, więc opowiadaj, zgredku.

- Zgredku? Od kiedy, przepraszam, mam mienie zgredka? - zaśmiałam się.

- Od teraz, fasolko.

Roześmiałyśmy się i pokręciłyśmy głowami. Byłyśmy przyjaciółkami. A na dodatek, miałyśmy ze sobą dużo wspólnego. Miałyśmy bardzo podobne charaktery i to nam się w nas podobało. Popatrzyłam na rozweseloną twarz przyjaciółki i zaczęłam jej opowiadać.

- Wiesz.. Poznałam fajnego chłopaka. - uśmiechnęłam się do monitora. - Ma na imię Rafał.

- Ooooh, żartujesz? Pamiętasz jak do naszej szkoły chodził taki przystoooojny chłopak? Był tak cudowny, że bym go normalnie schrupała, ah, słodziak!

- Dobra dobra, nie fantazjuj. - puściłam jej oczko. - Pamiętam go. Fakt, był ładny. I wiesz, że ten Rafał, którego tu poznałam, również jest przystojny? Chyba się zauroczyłam..

- Zauroczenia nie są w twoim stylu złotko. Prędzej się zakochujesz. A zauroczenie jest trochę inne, niż zakochanie.

Wystawiła mi swój czerwony język, na co odpowiedziałam jej tym samym po czym wzruszyłam ramionami.

- Oj tam, może i tak.. Ale jestem pewna, że on nie odwzajemnia moich uczuć, ani nawet mu się nie podobam i w ogóle.. Pewnie on nie widzi dla nas przyszłości.. Eh, a chciałabym..

- Umów się z nim.

- C-c-oo? Dobre sobie... Nie będę go naciskała, Zuzka, przestań.

- Ja na twoim miejscu bym się z nim spotykała jak najczęściej. Laska, jeśli ci zależy, to co masz do stracenia?

- No też prawda.. Ale boję się, że jak będę zbyt nachalna, to go stracę.

- To nie bądź nachalna. Bądź sobą. Spotykaj się, gdy on będzie miał chwilę wolnego czasu i chęci. O twój czas się nie martwię, bo znam twoją mamę.

Zaśmiała się cicho i mrugnęła lewym okiem.

- No tak tak.. No zobaczę jak to będzie.. Jutro może gdzieś z nim wyjdę.

- I tak trzymaj!

Uśmiechnęłam się do niej.

- A gdzie Mikołaj? Czemu nie jest na czacie? Wczoraj też go nie było.. Jeśli dalej tak będzie to w ogóle z nim nie porozmawiam.

- Zaraz napiszę mu sms-a i pewnie wejdzie migiem.

Zaśmiałam się i kiwnęłam głową. Przyglądałam się Zuzce, jak pisała sms-a. W między czasie mama przyniosła mi odgrzany obiad. Zaczęłam jeść. Byłam głodna jak wilk. Od czasu w szkole nie przełknęłam ani kęsa. Wcześniej po prostu nie byłam głodna. Miałam inne zajęcie.

- Zaraz będzie.

- Spoczko.

Po krótkiej chwili na czacie pojawił się Mikołaj. Od razu się z nim połączyłam. Powitał mnie tak głośnym krzykiem, że musiałam zamknąć uszy. Zaśmiałam się.

- Cześć cześć kocie! Nie musisz tak głośno krzyczeć, wiesz? Chcesz, żebym stała się głucha?

- Oh oczywiście, że nie, skarbie.

Zaśmiałam się. Zawsze mówił do mnie jakimiś zwrotami, rzadko używając mojego imienia. Stwierdził, że wygodniej mu się do mnie zwracać ,,kochanie'', ,,skarbie'', itd. Opowiedzieli mi, co ciekawego się u nich ostatnio działo, ale w sumie nie warte uwagi. Nic, co przykułoby moją uwagę nie zostało wymienione. Żadnych przypałów. Ciągle się śmiałam. Oni doskonale wiedzieli, jak poprawić mi humor. Zagadaliśmy się do późna. Najpierw poszedł Mikołaj, później Zuzka, na końcu ja. Musiałam przecież jeszcze sprawdzić swojego bloga i dodać jakąś notkę. A teraz czas na sen. Chciałam, by szybko minęła ta noc. Chciałam go znów zobaczyć. Jak najszybciej. Już, teraz! 

Męczący dzień.. Pierwszy dzień szkoły, strasznie nie chciało mi się iść.. Eh, no cóż.. Trzeba dotrwać te dwa miesiące, by mieć spokój.. Ahh.. U was coś ciekawego? ;)

Ok, zabieram się za przygotowywanie zdjęć na BLOGSPOTA. Będzie coś o modzie, jeśli chcecie pooglądać jakieś zestawy ciuchów. Mam nadzieję, że do 20 się wyrobię.. Chciałabym, abyście przejrzeli i powiedzieli, jakie rzeczy się wam podobają, o. Ale to za jakąś godzinkę dopiero.

Dodam teraz jeszcze dwie notki pisane przeze mnie, to też takie smutniejsze. Macie jakieś życzenia do notek na blogspocie? Chcecie, abym coś napisała? Coś przygotowała? Coś omówiła? Cokolwiek. Wszystkie propozycje mile widziane, naprawdę, nie krępujcie się, no! :) Piszcie!

Ups, zawodzi mnie net i niestety nie dodam tych zestawów dzisiaj... Przepraszam...