żegnaj autko...

cześć! zgodnie z tradycją mojego bloga, musi być info o pierwszym w tym roku śniegu- 28 listopada 2020. piękny dzień, a zarazem taki tragiczny. jak wyszłam z roboty i zobaczyłam opelka w śniegu to ucieszyłam się jak dziecko, nawet nie myślałam o tym, że zaraz będę go musiała odśnieżać bez rękawiczek, jakimś kurde workiem na śmieci (serio, nie miałam nic lepszego pod ręką). tak samo jak bym nie pomyślała, że za około 30 minut będzie biedak leżeć przy drodze bez życia, a ja będę siedzieć w karetce z rozciętym opuszkiem małego palca u ręki... tak miałam wypadek. tak nic mi nie jest. i tak samochód nadaje się na złom. jakbym tak trochę wolniej, trochę uważniej i trochę bardziej z głową. teraz można gdybać. dlatego tak szybko jak ten post zaczęłam, tak szybko go kończę, po prostu chcę zapomnieć.

P.S. mimo, iż tak mnie zraniłeś... nadal Cię kocham śniegu!!