I despise that, I adore you.

Ludzie robią różne głupstwa, żeby zapomnieć, odstresować się, zabawić. Przynosi to chwilowe ukojenie, ale wciąż w pamięci ukazują się obrazy z przeszłości, trudna do okiełznania tęsknota i żal, do samego siebie, do losu, dlaczego tak wiele rzeczy nie dzieje się, po naszej myśli. Czas ciągle idzie do przodu, dni stają się coraz dłuższe,  nieustannie coś się dzieje, a mimo wszystko wciąż wraca się do odległych wydarzeń. Wracasz i cały twój umysł i serce niemal krzyczy, że chciałoby ponownie przeżyć to wszystko, że wcale nie ma zamiaru zapominać, wręcz przeciwnie. Pewne miejsca, utwory, słowa nadal będa przyprawiały o dreszcze. Potrzeba kolejnych tygodni, może miesięcy, żeby móc od tak przejść obok, bez jakiejkolwiek reakcji, spojrzeć w oczy, nie tak jak wcześniej, tylko chłodno, pozbywając się wyrzutów sumienia i pretensji, bo one tylko wyniszczają od środka. A wymęczony umysł nie ma już sił, ani nawet odwagi aby próbować jeszcze w jakikolwiek sposób wyobrażać sobie zmianę ciągu wydarzeń. 

"What have I got to do to make you care
What do I do when lightning strikes me
And I wake to find that you're not there

It's sad, so sad
It's a sad, sad situation
And it's getting more and more absurd
It's sad, so sad
Why can't we talk it over
Oh it seems to me
That sorry seems to be the hardest word"