Dopiero zrozumienie tego faktu, że życie jest wiecznym niezaspokojeniem, że niema Boga, nie ma nieba, ludzie są głupi, albo pojebani, albo skurwieni, albo źli, zrozumienie, że świata się nie zmieni, zawsze będzie pełen chorób, cierpienia i nieszczęść;
   Zrozumienie, że jedyne co można zrobić to zarobic więcej pieniędzy, lepiej zadbać o rodzinę, zdobyć lepszą Kobietę, więcej zobaczyć... a i tak to wszystko może się rozpieprzyć bez naszego wpływu, udziału. Wszystkim rządzi przypadek, na dobrą sprawę nie decydujemy o niczym, niczego nie możemy zmienić, naprawić;
   Dopiero zrozumienie tych faktów, jakim ciemnym i ponurym miejscem jest świat, jak nasze życie jest serią przypadkowych zdarzeń;
   zrozumienie, że nigdy nie zazna się poczucia pełni i spełnienia, że nie ma w życiu żadnego sensu i nie należy go szukać;
   dopiero zrozumienie tego wszystkiego daje właściwy, dorosły obraz rzeczywistości, bez dziecinnego, słodkiego rozczarowującego łudzenia się.
  
   I jedyne co można zrobić, to mieć to wszystko gdzieś. Świat jest chujowym miejscem, dobrze nie będzie, nieba nie ma, spełnienia nie zaznasz. I czy Ci się to podoba czy nie, trzeba stulić pysk i się z tym szarochodnikowym syfem pogodzić.