I znów się pokłócili.

I znów się pokłócili.

Tym razem na poważnie.

On rzucił w gniewie kilka niewłaściwych słów.

Ona skrycie żałowała, że  pozwoliła, by on to wszystko powiedział.

Chwytała w dłonie każde jedno jego słowo, które tak bardzo ją raniło.

Pięści zaciskała coraz mocniej i mocniej.  

Chciała zatkać mu usta, ale nie miała ochoty na niego patrzeć.

Stała odwrócona ze łzami w oczach.

Patrzyła przed siebie obserwując krople deszczu na szybie.

Przecież w tamtym momencie były jej tak strasznie bliskie.

Każde jego słowo, było jak uderzająca o szybę ciężka kropla deszczu.

Krople bardzo szybko osuwały się w dół, jak łzy po jej policzku.

Zapadła cisza.

Spojrzał w jej kierunku i zobaczył odbicie jej twarzy w szybie.

Wiedział, że powiedział o kilka słów za dużo.

Chciał przeprosić, mimo że nigdy tego nie robił.

Podszedł do niej, a ona ciągle stała wpatrzona w okno.
nie powinienem był - powiedział z żalem w głosie.

Po chwili stanął bliżej i objął ją.

Swoimi dłońmi chwycił jej mocno zaciśnięte pięści

I masując otworzył jej dłonie.

Wspólnie patrzyli jak z nich unosi się kolejno

Złość

Rozczarowanie

Ból

Nienawiść
Niepewność

Strach.

Gniew

Rozdrażnienie

A na koniec szepnął do ucha:

to był ostatni raz,

Przepraszam.