Tęsknota.

TĘSKNOTA.

Czym ona jest? -  pytała nieustannie wszystkich.

Nikt nie potrafił jej tego wytłumaczyć.

DOTYCHCZAS nie znała jej tak bardzo.

Wiedziała, że ona istnieje.

Znała ją JEDYNIE z nazwy.

Jedynie.

Była zawsze tylko pustym słowem o brzydkim wydźwięku zaczynającym się na T, a kończącym na A.

Kojarzyła się DOBRZE, mimo że wszyscy tak ŹLE o niej mówili.

Dziś tęsknota jest czymś innym.

INNYM, nie znaczy że GORSZYM.

Teraz ją OSOBIŚCIE poznała.

Ale teraz zaczynała ją CZUĆ.

Ona boli, nawet bardzo boli.

Ale jest czymś pięknym.

Tęsknota delikatnie otwierała drzwi jej serca i stawała na progu.

Zawsze wchodziła nieproszona.

Nigdy nie pukała.

Nie wycierała brudnych butów na pozostawionej przed sercem wycieraczce.

Nie witała się radosnym DZIEŃ DOBRY, lecz pewnym CZEKAJ.

Ale mimo to, zawsze była przyjęta bez żadnych 'ale'.

Tęsknota jest wtedy, gdy siedząc z bliskimi wciąż myślisz o KIMŚ.

Tęsknota jest wtedy, gdy będąc samemu w pokoju wciąż myślisz o KIMŚ.

Tęsknota jest wtedy, gdy na KOGOŚ imię serce zaczyna inaczej bić.

Tęsknota jest wtedy, gdy nie potrafisz tego nazwać, mimo że wiesz co to jest.

Tęsknota jest wtedy, gdy wstajesz i widzisz puste miejsce obok siebie.

Tęsknota jest wtedy, gdy na powitanie nie słyszysz DZIEŃ DOBRY.

Tęsknota jest wtedy, gdy przy śniadaniu stawiasz dwa kubki i parzysz dwie herbaty; dla siebie i KOGOŚ.

Tęsknota jest wtedy, gdy kładziesz się spać bez pocałunku w czoło.

Tęsknota jest nawet wtedy, gdy śpisz, a ON przybywa w snach.

Tęsknota to wierna towarzyszka życia.

Nie zostawia nikogo na progu.

Tęsknota BYŁA, JEST i BĘDZIE.

Ale to dobrze.

Niech trwa i nadaje sens i kolor życiu.

Tęsknota UCZY.

Bo tęsknić WARTO.

Tylko trzeba UMIEĆ.

Za tęsknotą warto ZATĘSKNIĆ.

Bo słowo TĘSKNIĘ, od wieków jest wpisane w słowo KOCHAM.

PS. Wzruszać się można często, jak najczęściej. I wcale wzruszeniu nie muszą towarzyszyć widzialne łzy.