:):)

Jak zawsze po szkole czekałam na niego koło furtki.Uważano nas za idealnie dobrane sobie osoby, które łączy przyjaźń od dłuższego czasu, a właściwie od dzieciństwa.Tego dnia się nie zjawił.Dzwoniłam, lecz nie odbierał.Czułam, że coś się stało.Bo jeszcze nigdy nie było takiej sytuacji, że nie przyszedł, bo zawsze przychodził i zawsze odbierał telefon, nawet jeśli były bardzo ważne dla niego momenty życia, ODBIERAŁ.po godzinie czekania postanowiłam do niego pójść.Nie było go, a jego mama powiedziała mi, że ponoć wybierał sie do mnie.Natychmiast ruszyłam do domu, jednak on tam w ogóle nie zajrzał.Wtedy byłam pewna, że znowu tam poszedł.Przecież obiecał, że będzie z tym walczył.Okłamał mnie.Znowu poszedł po działkę.Zaszłam do domu, w którym przesiadywali wszyscy ćpuni.To co zobaczyłam było okropne.Był zupełnie zalany, nie wierzyłam, że znów popadł w to bagno.Miało byc inaczej, miało się wszystko zmienić-obiecał.Zostałam przy nim jednak do samego rana.Obiecałam sobie, że gdy tylko wróci do "normalnego stanu" będę musiała z nim porozmawiać.Postawię jasne warunki.Nie może do tego wracać, przecież już prawie był wyleczony i teraz zaprzepaścił szansę na odratowanie.Właśnie w tej chwili zrozumiałam, że  gdy ktoś już raz wpadnie w to gówno, nigdy sie nie uwolni, nie będzie normalny.Wiedziałam ,ze to koniec, straciłam przyjaźń mojego życia.Juz nie miałam siły walczyć, wiem, że nie powinnam.Jednak cała ta sytuacja mnie przerasta.Wybiegłam stamtąd cała zapłakana, biegłam uliczkami, gdy w pewnej chwili usłyszałam klakson najdjeżdżającej ciężarówki.po chwili poczułam przeszywający się ból, ktory zakończył się ukojeniem.Wtedy wiedziałam, że to niebo.

Historia dająca dużo do myslenia ;-)