Tak bardzo chciałabym coś zmienić. Być jak te uśmiechnięte, silne, pewne siebie dziewczyny. Nie umiem. Staram się nie siedzieć w domu, wychodzić ze znajomymi [sex,drugs&alcohol]. Co z tego, skoro mam wrazenie że wszysyc oceniają mnie, mają mnie gdzieś? Np w rozmowie nie zwracają uwagi na to co mowię. Może to schiza ale coraz częściej mam wrażenie że jestem niemile widziana tam gdzie się pojawiam. Chcialabym powiedzieć "chrzanić to" i przeć do przodu nie zwracając uwagi na innych. Chciałabym, chciałabym, chciałabym... Co z tego skoro nie potrafię tych "chceń" urzeczywistnić. W głowie mieszka moje idealne życie. Idealna ja. Wesoła, szczupła, pewna siebie, zadbana, z gronem ludzi który liczą się z moim zdaniem. A w rzeczywistości? Niesmiała, niepewa swej wartości, gruba dziewczyna. Czasem mam wrażenie, że nie potrafię rozmawiac z ludźmi, że gdy już rozmawiam każdy robi to z przymusu... Na dodatek X. Siedzi gdzieś z tyłu głowy, aby co jakiś czas zakłuć tak mocno, ze trace nad sobą i swoimi emocjami kontrolę, aby dać znać o tym jak tęsknie. Robię tyle błędów. Najgorzej, że wiem o tym że robię źle. Ale nie robię nic by to poprawić. Nie mam na nic siły.

Wiem jak bardzo nieskladna jest ta notatka. Ale musiałam gdzieś to z siebie wyrzucić.

Dieta? Od czwartku woda, herbata, kawa, wódka, piwo. O i dwa jogurty i kawałek drożdżowego ciasta babci. Nie chce mi się nawet jeść.

Zaczynam od lekkiego truchtu od poniedziałku. Nie chcę znów uszkodzić kostki. Za chwilę porobię brzuszki i wracam do łóżka oglądać komedie romantyczne, których fabuła jest przewidywalna do porzygu. Później posłucham jakiegoś melancholijnego szitu o miłości i zasnę. Idealna sobota.