pamiętaj jak dziś tamte chwile. moją nadzieję na przyszłość rozbudzałeś. szare miasto nabierało barw jesieni, a gęste chmury przepuszczały wiązki promieni. szybko się skończyło słońce tego lata. jesienny wiatr moją psychikę pozamiatał. przyszły chłodne poranki i wieczory samotne. chowam do szuflady twoje zdjęcie. jak pomyślę o nas to czuję uścisk w sercu. rozwaliłeś to, tak mi się wydaje. nie obwiniam siebie, ty się nie spisałeś. chciałam moje życie poukładać, bez pośpiechu złapać stabilizację. nie potrafiłam zrozumieć, że ty zaczynasz wątpić. to był jedyny powód rozłąki. nie było dane nam być ze sobą więcej. ja chce pogadać, ale rozmawiać nie chcesz. czuje, że kocham ale gaszę to uczucie. nieraz próbowałam ale zawsze musisz uciec. czy mam czekać, czy żyć na 50 procent.. kierować się sercem czy może rozsądku głosem. samotność przez niezdecydowanie. myślałam, ze to minie lecz na wieczność pozostanie. bez ciebie moje życie jest nie do złożenia. i nie ma nigdzie kogoś, kto może to pozmieniać. nowe miłości, to namiastki wirtualne. ja tego nie czuję, było niepowtarzalnie. mogłabym krzyczeć w niebo i przeklinać bóstwa. które mi zabrały ciebie i została pustka. to, że wyjechałam to jak grom z nieba jasnego. nie ma ciebie i nie wiem dlaczego. co się stało tego mi nie wytłumaczysz. kontakt już urwany, a adres mi nieznany. ja po prostu nie zdążyłam ci powiedzieć, jak bardzo kocham cię i wszystko zrobię dla ciebie. dzisiaj sklejam serce, bo jest porozrywane. tak się kochaliśmy lecz być razem nie było nam dane.