Majestat obrażony.

Wszystko się toczy i toczy, turla i przewraca, lekko kołysze, a potem wyłania gdzieś zza horyzontu, co by oznajmić światu, że jeszcze tam jest, że Ziemia jest okrągła. A jest? Nie wiem, zobaczę, nie będę wierzyć naukowcom, poszukam sama końca świata.

Dzisiaj było dziwnie. Dziwniej. Dowiedziałam się, że jestem estetką i sprawiam pozory stabilnej emocjonalnie. Stabilna w czymś, czego nie mogę dotknąć, ująć w dłonie? Cholera. Źle. Źle i wciąż niedobrze.

 Najchętniej wkleiłabym tu swój akt, żeby pokazać, że rzeczywiście nie mam nic do pokazania. Niedorzeczne. Nikt nie będzie ze mną o tym dyskutować, bo rozmowa jest prochem, a ja tylko płonę i palę, i kłuję, i szemrzę, i niknę, blaknąc. Bez sensu. Porozmawiaj ktoś o niczym, przy słodkiej kawie o gorzkiej prawdzie, która brudzi palce i topnieje w ustach do rangi banału. Proszę?

A imię me -

wyniosłość, co

krzyczy, kim to jestem,

ile znaczę.

Nie chcę wiedzieć, kim

się stanę, gdy po cichu i

namiętnie

zapadnę się w siłę

cudzych ramion i

Zapłaczę.

A imię me zabrzmi -

duma, co poniewiera

uczuć plebsem dla

Celu

wyższego i wspanialszego.

Do czasu aż

nie zniknę,

w piach się nie rozlecę,

nie zatonę

w aksamicie.

Pierdolnięcie w mózgu tak oczywiste, że aż absurdalne. Za parę minut muszę wyjść, żeby potwierdził to specjalista, który stwierdzi kolej rzeczy, posunie na skraj przepaści, a nie wydobędzie cholernej przyczyny z głębi jałowej duszy.

I nic, naprawdę, nic mi chyba już nie pomoże.

A Ty? Czy też czujesz, że jest Ci żal tej małej istoty, której cienki, roztrzęsiony głos wydobywa się z Twojego gardła?