Nawet Twój śmietnik z okna jest fajny. Ale w tym filmie oni serio nie mieszkali w śmietniku obok siebie - myślisz, że w śmietniku byłby internet? No proszę Cię. Apropo kulturalnej odnowy to jest fajnie jak jest fajnie i jak się ma fajny empik. A jak przy jego pomocy spróbuje  się wczuć w mentalność słitaśnych dzieffczynek i kupi brafo gril to już całkiem! I fajnie, że za mnie wyjdziesz, chociaż w sumie, kto by nie poleciał na gumowy pierścionek ze wspomnienej wcześniej zacnej gazety. I zapomniałaś mi puścić płytę muszelek, czytaj nie wiem jak ja to zniosę. Ale posluchałam Dżastina pierwszy raz w moim żywocie. Dzięki Tobie! To nic, że myślałam, że to bejbi, bejbi śpiewa jakiś kobiecy chórek. Nawet paznokieć dałabym sobie za to uciąć. Jeden z tych podło różowych, który Cię śmieszył. Zazdrościsz? I przeraża mnie jak muszę wyglądać, jak mówisz, że niby słitasnie się czasem uśmiecham od ucha do ucha i powiększa mi sie dołek w brodzie. Może jak mój sims z tap madl z warkoczami związanymi jak sznurówkowa kokardka w trampkach z wystającymi ykhym delikatnie kośmi policzkowymi i oczami wychodzącymi zarówno z orbit jak i z twarzy. O Twoim mężu w różowej panterce, chałupce i jej nazwie i caaaaaaaaaaałym ogarniającym to mieście nie wspomnę.

Jesz za szybko i potem się czuję samotna. Wiesz? No nie licząc jedzenia żelek bananów.

A nasza  p o t r a w a była arcydziełem! Myślisz, że dlaczego rano nie było już po niej śladu? Jakby tak ją jeść z zamkniętymi oczami i nosem (najlepiej jeszcze z buzią) i nie pytać co w niej jest to by było okej. Chyba tylko tych tymbarkowych kapsli tam brakowało. 

Wybaczam Ci, że robiłaś mi zdjęcie jak piłam sok, serio. I, że nie powiedziałaś, że należysz do oddziału paparazzi. W ogólę z tych 200 iluś tam zdjęć to wyżej to jedno z nielicznych, które można nazwać normalnym, ale lubię to. 

I z racji moich niby delikatnych kości moglaś mnie nie gryźć, co do tego to nie wiem czy wybaczam, dam Ci znać później.

Przepraszam, że czasem płaczę i nic prawie nie mówię. I, że spałam poziomo zamiast pionowo na łóżku. Wiesz, że ja coś mam z orientacją w terenie, hm? Nawet na małych wąskich przestrzeniach. Jak przejście w pierwszym pociągu. "Mógłby mi pan powiedzieć gdzie jest wyjście, bo chyba straciłam orientacje?". Mówiłam, że fejsbók kłamie. To Troche różnica śliniący się brunet, a krzywo śpiąca brunetka. Nie musiałaś skarżyć na mnie babci! Zwłaszcza, ze podpadłam bo nie miałam jej fioletowych kapci!  Tęsknie, ej.

Chciałam czytać Twoją książkę w pociągu, ale nie umiałam. A jak uslyszałam, że z jakiegos peronu jedzie znowu jakis do Pra pra pra but, to miałam ochotę do niego wybiec i udać, że znowu jest nasz piątek. Nie mam słów, znowu napisałam za dużo, jak na notke, za mało na to co się działo. Kocham, ej.  

A z mojej pierwszej samotnej wędrówki przez mapę jestem dumna! No okej, jakby nie facet który pomógł mi znaleźć wyjście i otworzył drzwi wyrastające z ziemi i pani z poczekalni z trzy letnim stażem jeżdzenia pociągami, to moglabym tego teraz nie pisać, no ale.

I mam dzięki niej od teraz oficjalne zrozumienie i rodzaj zgody rodziców na coś dalej w czasie i w kilometrach. Wykorzystamy w wakacje. Lubię to.

prawie całe pisane podczas ostatniego postoju.