Jakiś stary jak świat bazgroł Bella/Voldie. W sumie fragment czegoś, co nie doczekało się wyjścia na światło dzienne i raczej już się nie doczeka.

Nadal nie mam zdjęć. Zresztą aktualnie wyglądam tak terrible, że nawet nie chce mi się robić.

Nic mi się nie chce, totalnie. Dziś nic nie robiłam, wstałam o 16, poczytałam książkę, pooglądałam Tudorów, i proszę, już ta godzina. Wypadałoby iść spać. Ale za 45 minut mi się ściągnie film, więc może jednak nie? Z tym że film trwa 2,5h, więc jutro pewnie też wstanę wieczorem. -_- No nic.

Na dodatek z powodu choroby musiałam przełożyć jutrzejszą wizytę u mojego... lekarza od głowy. -_- No nic! Ale już zaczynam się czuć trochę lepiej. Przechodzi mi gorączka.

Kiedyś myślałam, że żyję chwilą. Teraz wiem, że na moje życie składają się głównie wpomnienia i iluzje, wrażenia minionych emocji i uczuć, niekiedy bardzo silne, lecz zwykle tylko cienie pierwowzorów. Przeplatają się z rzeczywistością, ale jednak ją przytłaczają. Tylko wyobraźcie to sobie: całe dnie i noce nieustannych delirycznych złudzeń. Pięknych i zarazem trujących. A najgorszy jest fakt, że sama sobie to wybrałam, choć może nie do końca świadomie. Z jednej strony chciałabym, żeby to się zmieniło, ale tylko pod warunkiem, że przestałabym tęsknić. Za światłem mojej utopii, za białymi dłońmi mojego V., za wszystkimi tymi chwilami, kiedy byłam prawdziwie i realnie szczęśliwa. Iluzje są wspanialsze, niż to całe "tutaj". Nikt mnie już nie przekona, że nie.

Tylko "wczoraj" gwarantuje... cokolwiek. "Dzisiaj" jest zbyt niepewne. A sławne niosące nadzieję demainiczne "jutro"? Vraiment, jego w ogóle może nie być...