Porcelana.

"Niczego mi proszę pana tak nie żal jak porcelany."

Smutek porcelanowy. Jest to taki, w którym płacze się pozornie bez powodu. Coś drobnego zakłuciło ogólną wesołość i nagle sobie człowiek uświadomił, że roztłukło się coś w środku i to z trzaskiem. Dopiero trzask rzeczywisty otwiera oczy. Jak grom, który słychać dopiero po uderzeniu pioruna. Taka zbita porcelana to tragedia; bo porcelana jest cholernie symboliczna.

Ale Ty tego nie.

"Moja dziewczynko z porcelany, kiedyś to mi się stłukła?

Te białe ptaki to są słowa, którymi czas o okna stuka.

Na żółtych kartkach ręce drżą, wzbiera zmarłymi słowikami,

gdy w wielkiej lirze huczy bąk jak w wieczór - w śmierci zaplątany.

Wszędzie o szkło uderzam głową w pogasłych wystaw lament

i jak obcego smutku owoc niebieską gałąż łamię.

To tylko łzy zostały ze mnie - - zielonych konstelacji układ.

Moja dziewczynko z porcelany, po cożeś mi się stłukła?"

A teraz, the best of the best z jutjuba na temat porcelanowy.

Po polsku:

prawdziwe cierpienie

pani jędrusik :)

a to pamiętam w wykonaniu majki jeżowskiej z dzieciństwa :P

i jeszcze trochę mjuzik:

Moby

Opeth

RHCP

Zdjęcia są. I są wesołe i ciepłe. ;)