...

z serii iście przedstawienie szkolne. taki właśnie to był etap. trochę naiwny, prowizoryczny, ale szczery, zaskakujący i mimo wszystko miło się wspomina. a i diabłów sporo. i królów w koronach z papieru błyszczącego. tak.

...

"Aniołowie, aniołowie biali,
na coście to tak u żłobka czekali,
pocoście tak skrzydełkami trzepocąc
płatki śniegu rozsypali czarną nocą?

Czyście blaskiem drogę chcieli zmylić
tym przeklętym, co krwią ręce zbrudzili?
Czyście kwiaty, srebrne liście posiali
na mogiłach tych rycerzy ze stali,
na mogiłach tych rycerzy pochodów,
co od bata poginęli i głodu?

Ciemne noce, aniołowie, w naszej ziemi,
ciemne gwiazdy i śnieg ciemny, i miłość,
i pod tymi obłokami ciemnymi
nasze serce w ciemność się zmieniło.

Aniołowie, aniołowie biali,
O! poświećcie blaskiem skrzydeł swoich,
by do Pana trafił ten zgubiony
i ten, co się oczu podnieść boi,
i ten, który bez nadziei czeka,
i ten rycerz w rozszarpanej zbroi
by jak człowiek szedł do Boga-Człowieka,
aniołowie, aniołowie biali. "

Mistrz. Mistrz. Ktoś powinien w końcu zrobić rockową wersję. No na prawdę. Anyway, okres świąteczny i wypoczynkowy się kończy, a zima nie, jakoś tak ponuro i znowu się ciężej wstaje rano. Choć wróciły dobre sny. I już nie trzeba bać sie wiatru, ani burz. Dobrze się myśli o wszystkim. Choć to na prawdę świat wariatów.

Przeprowadzkowo; coraz więcej pudeł do przeniesienia; coraz większa ochota, żeby mieć to wszystko już z głowy.

Music.

I jeszcze trochę.

I tak już na zakończenie.