z miłości do szczęścia

Byłam tam.

Sięgnęłam dna, stanęłam na nim, a potem w jednej chwili zapadłam się po szyję. 

Nie było tam żadnej nadzieji na powierzchnię. Nie było nic. Nie było mnie. Skończyłam się. 

A jednak.

Jestem tu. 

Silna. 

Żyję.

Czuję.

Kocham.

I wiem jedno, nie skończę się po raz kolejny.

Nie stracę siebie, a straciłam się na wszystkie sposoby żeby zyskać kogoś w rezultacie zostając z nikim.

Byłam najlepszą wersją siebie. Teraz jestem v2.  

Nie użalam się, tylko chwalę. 

Odnalazłam swoje szczęście. Swoje miejsce. Swoją największą miłość. :) 

Chociaż było to już bardzo dawno, może wifi sięga aż na czyjeś dno i da radę odebrać moje przesłanie - od każdego dna można się odbić ;) 

Ja odbijając się od swojego wylądowałam w najlepszym miejscu na Ziemi. Obok B. i teraz razem zdobywamy szczyty.